خبرگزاری کردپرس _ روزهای اخیر شاهد برگزاری جشن باشکوه "هه‌لپه‌رکه" در مهاباد بودیم. رویدادی که نه تنها یک جشن محلی، بلکه نمایشگر هویت فرهنگی، همبستگی اجتماعی و نشاط جمعی مردم آن منطقه بود.

از نگاه نظریه‌پردازان جامعه‌شناسی چنین جشن‌هایی نقشی اساسی در بقای جامعه، ایجاد وحدت و تقویت پیوندهای اجتماعی دارند.

"امیل دورکیم" بر این باور است که آیین‌ها و جشن‌های جمعی سبب ایجاد «خروش جمعی» و تقویت وجدان مشترک میان مردم می‌شوند و  "باختین" جشن‌های مردمی را فرصتی برای آزادسازی انرژی اجتماعی، کاهش تنش‌ها و تجدید حیات فرهنگی می‌نامد.

با توجه به همین مبانی نظری، می‌توان گفت که: استان کرمانشاه و بویژه شهرستان‌هایی مثل: اسلام‌آباد غرب، سرپل ذهاب و گیلان غرب نیز پتانسیل بالایی برای برگزاری چنین جشن‌های فرهنگی بزرگی دارند. نمونهٔ روشن این ظرفیت: "جشن دالگ‌ اول وه‌هار" و ده‌ها نمونه‌ی دیگر است که سال‌هاست به‌عنوان بخشی از میراث معنوی منطقه شناخته می‌شود.

این آیین با اتکا به غذاهای محلی، ساز و دهل، موسیقی بومی و آیین‌های فصلی می‌تواند بستری را برای معرفی جذابیت‌های فرهنگی و طبیعی شهرها فراهم کند.

از مزایای برگزاری چنین جشن‌هایی می‌توان به افزایش حس همدلی اجتماعی و نیز ایجاد زمینه‌هایی برای جاذبه‌های گردشگری اشاره کرد.

همچنین زمینهٔ تقویت انسجام فرهنگی و افزایش نشاط عمومی را فراهم آورد. ضرورت پرداختن به چنین امری فرصت مناسبی برای احیای سنت‌ها و حفظ هویت فرهنگی منطقه است و می‌تواند با مشارکت مردم، هنرمندان، گروه‌های محلی و نهادهای فرهنگی، به یک رویداد اثرگذار و پایدار تبدیل شود.

در واقع، همان‌طور که  خبر جشن "هه‌لپه‌رکه" توانست مهاباد را در سطح اخبار ملی برجسته کند و نگاه‌ها را به سوی خود برگرداند، در جغرافیای فرهنگی این استان نیز می‌توان با تکیه بر مواریث فرهنگی، جشن‌های بومی را به یک برند فرهنگی و گردشگری تبدیل کرد و نگاه‌های بسیاری را به این سمت و سو نیز چرخاند.

حال، سوال مهم اینجاست: آیا دولتیان و نمایندگان مجلس نیز چنین عزمی  برای معرفی پتانسیل‌های فرهنگی_اجتماعی دارند؟

منبع: صدای آزادی