به گزارش خبرنگار کردپرس، در دومین روز از نهمین جشنواره منطقه ای تئاتر معلولان زاگرس نخستین نمایشی که به روی صحنه رفت نمایش «آخرین شکار، آخرین آرزو» از همدان به نویسندگی و کارگردانی «سید مهرداد کاووسی» در تالار فروردین مجتمع فجر به روی صحنه رفت.  

این نمایش در بخش صحنه ای بوده و به گفته کارگردان آن یک فضای فانتزی را دنبال می کند که در آن انسال های سالم چیزی برای خوردن ندارند و تصمیم می گیرند که معلولان را شکار کنند و بخورند و در نهایت این معلولان با کمک غول چراغ جاده آرزو می کنند که تمامی ضعف هایشان تبدیل به قدرت شود تا بتوانند این انسان ها را شکست دهند و در نهایت آنان را می بخشند و نشان می دهند که انسان کامل و ناقص در دنیا وجود ندارد و این روح و روان و انسانیت است که برتری انسان را مشخص می کند.

«سید مهرداد کاووسی» که در تمامی دوره های جشنواره حضور داشته و چندین بار هم برای جشنواره فجر انتخاب شده، در همین زمینه در مصاحبه با خبرنگار کردپرس بیان کرد که نمایش «اخرین شکار، آخرین آرزو» ۹ بازیگر شامل ۶ بازیگر معلول و ۳ بازیگر سالم دارد.  

او به تأثیر جشنواره بر جامعه و اینکه اهداف مدنظر جشنواره محقق شده یا نه اشاره داشت. «به نظر من اتفاقات خوبی افتاده و آن هدفی که بهزیستی کشور داشته در راستای همسان سازی در جامعه تعلق گرفته و تأثیر این جشنواره در خودباوری معلولان بسیار زیاد بوده چون وقتی در جشنواره ها این افراد شرکت می کنند می بینم که خودشان را در اجتماع هنرمند می بینند و آن دیدگاه نسبت به گذشته تغییر کرده و باعث آشنایی در کارها و حتی ازدواج و تشکیل زندگی شده میان معلولان شده است». 

«کاووسی» از نحوه ورود خود به تئاتر معلولان گفت. «من در حوزه تئاتر سالهاست فعالیت می کنم و اولین بار از طریق پسرعموی خودم که معلولیت داشت با این حوزه اشنا شدم و بعد با جامعه بیشتری از این افراد اشنا شدم و دیدم که توانایی خوبی دارند و برخلاف دیدگاه ما بسیار هنرمند و توانمندند و سعی کردیم نقاط ضعف و قوت ها را شناسایی کنیم و باعث شد که خیلی از دوستان جدای از جشنواره در کارهای دیگر فعالیت داشته و جزو شاخص های هنری باشند».

او پیشنهاداتی هم برای بهبود جشنواره ارائه داد. «توصیه من این است که قبل از جشنواره ها وقت آموزش در حوزه نگارش و کارگردانی و بازیگری صورت گیرد چون کارگردانی و نگارش برای افراد دارای معلولیت با دیگر نوع تئاترها متفاوت است مخصوصاً در حوزه کارگردانی باید بدانیم که بازیگران چه محدودیت هایی دارند و با هر گونه از این افردا چطور برخورد کنیم و چطوری پیش برویم مثلا کار با افراد نابینا و کار با افراد ناشنوا متفاوت است. کار با افراد ذهنی و جسمی حرکتی متفاوت است. به نظر من مقوله آموزش قبل از جشنواره ها می تواند کمک کند که خود افراد توانیاب را سمت بدیم به سوی نوشتن و کارگردانی کردن که این جسارت را پیدا کنند که اثار مربوط به خود را خودشان تولید کنند»./