به بهانه‌ی انتشار کتاب کودک «وەرز کووچ» گفت‌وگویی با مهناز مرادی، نویسنده‌ اسلام‌آبادغربی انجام داده ایم که در ادامه می‌خوانید:

خانم مرادی در ابتدا از خودتان بگویید و اینکه از چه زمانی نوشتن را آغاز کرده‌اید؟

مهناز مرادی هستم، ساکن شهرستان اسلام‌آبادغرب. از همان دوران کودکی و نوجوانی به ادبیات علاقه‌مند بودم. در سال‌های تحصیل در مقطع راهنمایی، به عنوان کوچک‌ترین عضو انجمن ادبی زادگاهم  شهرستان سرپل‌ذهاب  فعالیت داشتم. برای چند سال پیاپی با کسب مقام، به مسابقات شعر و قصه راه یافتم و از راهنمایی‌های استاد بزرگوار محمدجواد محبت بهره‌مند شدم.

نوشتن به شکل جدی‌تر را از سال‌های بعد آغاز کردم و اکنون حدود بیست سال است که می‌نویسم. نخستین کتابم با عنوان «پەنجەێ وا» در سال ۱۳۹۸ منتشر شد. این کتاب مجموعه‌ای از شعرهای کُردی در قالب مثنوی و آزاد است.

علاقه‌ی من به حفظ و نگارش زبان مادری، ریشه در باورم به میراث فرهنگی دارد. احساس می‌کنم ما وظیفه داریم؛ زبان، فرهنگ و ادبیات گذشتگان خود را به نسل‌های بعدی منتقل کنیم. هرچند به زبان فارسی هم می‌نویسم، اما زبان کُردی برایم حس دیگری دارد؛ چرا که با آن زندگی کرده‌ام، اندیشیده‌ام و احساس کرده‌ام. در حوزه‌ی شعر و داستان برای هر دو گروه سنی، بزرگسال و کودک و نوجوان، قلم می‌زنم.

هدف شما از نوشتن برای ادبیات کودک و نوجوان چیست؟

ما در روزگاری زندگی می‌کنیم که کودکان بیش از هر زمان دیگری به توجه و حمایت نیاز دارند. دنیای امروز به واسطه‌ی گسترش فضای مجازی، فعالیت‌های فیزیکی و اجتماعی کودکان را محدود کرده است. در چنین شرایطی احساس می‌کنم هر یک از ما باید سهم خود را در مقابله با این «رباتیک شدنِ» جهان کودکی، ادا کنیم.
به واسطه‌ی شغلم در شبکه بهداشت و درمان، ارتباط تنگاتنگی با کودکان دارم و با حساسیت‌ها و ویژگی‌های روانشناسی آنها در هر گروه سنی آشنا هستم. کودکان را همانند یک مادر واقعی دوست دارم و همیشه نگران رشد و سلامت جسمی و روانی‌شان هستم. این تجربه و شناخت باعث شده که نوشتن برای کودکان برایم نه تنها یک هنر، بلکه یک مسئولیت تربیتی و اخلاقی باشد.
تلاش من در نوشتن برای کودکان، بازآشنا کردن آن‌ها با باورها، سنت‌ها و فرهنگ‌های اصیل و گاه فراموش‌شده‌ی خودمان است. متأسفانه فضای مجازی به بستری تبدیل شده که فرهنگ‌های بیگانه را در قالب بازی‌ها و کاراکترهای محبوب به ذهن کودکان تزریق می‌کند. کودک امروز، رفتار و الگوی زندگی‌اش را در شخصیت‌های مجازی می‌بیند، نه در اطراف خود.
در گذشته؛ بازی‌های سنتی، شب‌نشینی‌ها، قصه‌گویی‌های مادربزرگ‌ها و گشت‌وگذار در دامن طبیعت بخشی از زیست روزمره‌ی کودکان ما بود. این فضاها پرورش‌دهنده‌ی خلاقیت، دوستی و نشاط بودند. من می‌خواهم با آثارم یادآور شوم که هنوز می‌توان آن دنیای پاک و صمیمی را به یاد آورد و احیا کرد.

تاکنون در حوزه‌ی کودک و نوجوان چه آثاری از شما منتشر شده است؟

در حوزه‌ی کودک و نوجوان چند اثر از من منتشر شده است. نخستین اثر من با زبان شعر کتابی با نام «ئاێم وەفری»، دومین اثر شعری من برای کودکان«واران» نام داشت و پس از آن «شال گردن» را به چاپ رسانده‌ام که داستان کوتاهی به زبان فارسی می‌باشد و تازه‌ترین اثرم، کتاب «وەرز کووچ» است که به‌تازگی منتشر شده است.
در «وەرز کووچ» سعی کرده‌ام رابطه‌ی کودکان با طبیعت، پرندگان و حیوانات را به شکلی ملموس و تربیتی به تصویر بکشم. این داستان فراتر از روایت یک پرستوست؛ نمادی از دوستی، مهربانی و مسئولیت‌پذیری است.
هدف اصلی من این بود که کودکان در خلال داستان بفهمند؛ دوستی با موجودات زنده یعنی مراقبت و احترام، اما نه محدود کردن و تصرف آزادی آنها. عشق و مهربانی واقعی، همراه با درک مسئولیت است و گاهی رها کردن، بزرگ‌ترین نشانه‌ی دوست داشتن است.
«وەرز کووچ» (فصل کوچ) می‌خواهد به کودکان، خانواده‌ها و جامعه یادآوری کند که نگهداری از طبیعت و موجودات زنده، بخشی از تربیت اخلاقی و انسانی ماست و هر گونه مهربانی بدون احترام به آزادی، ناقص خواهد بود.

.

ادبیات کودک و نوجوان در شهرستان اسلام‌آبادغرب از ظرفیت و استعداد بالایی برخوردار است. نویسندگان جوان و خلاقی در این شهر فعالیت می‌کنند، اما متأسفانه حمایت کافی از آنها صورت نمی‌گیرد. بیشتر تمرکز فرهنگی در منطقه بر شعر و ادبیات بزرگسال بوده است، در حالی که حوزه‌ی کودک و نوجوان به برنامه‌ریزی و توجه ویژه نیاز دارد.
می‌توان انتظار داشت که ادبیات کودک و نوجوان در این شهرستان رشد چشمگیری پیدا کند. باور دارم کودکان امروز، اگر با ادبیات بومی و زبان مادری خود پیوند داشته باشند، در آینده انسان‌هایی خلاق‌تر، آگاه‌تر و ریشه‌دارتر خواهند بود.

هم‌اکنون در کانون پرورش فکری کودک و نوجوان، جمعی از اساتید دلسوز، متعهد و مسئول فعالیت می‌کنند؛ کسانی که با عشق و انگیزه، هنر شعر و قصه‌گویی را به کودکان آموزش می‌دهند و در هر کلاس، نه تنها مهارت‌های ادبی، بلکه حس مسئولیت‌پذیری، اخلاق و احترام به همنوعان را نیز پرورش می‌دهند. بسیاری از این کودکان در طول این آموزش‌ها موفق به کسب مقام‌های کشوری شده‌اند و نشان داده‌اند که وقتی تربیت، استعداد و تلاش با هم همراه شوند، می‌توانند آینده‌ای روشن و پر امید بسازند.
به طوری که امروز حدود یکصد نفر از کودکان این شهرستان در این کلاسها حضور فعال دارند، و شاید این به واسطه پیشنیەی ادبیات در این شهرستان و حضور نویسندگان توانمند شهرستان باشد.