خبرگزاری کردپرس _ نمی‌شود چشم‌مان را بر روی واقعیت‌ها ببندیم و یک سری شعار تکراری را هر روز از تریبون‌های مختلف بگوییم. استانی با پتانسیل‌های طبیعی، مرز استراتژیک، معادن، موقعیت کشاورزی و دامپروری، آب، آثار باستانی و گردشگری و... قاعدتا نباید با مشکلات اقتصادی و اجتماعی که امروز با آن دست و پنجه نرم می کند و روبرو باشد.

کرمانشاه که روزگاری مرکزیت واقعی غرب کشور را داشته است امروز به چند دلیل، زنجیره‌های توسعه و رشدش از هم گسیخته و نتوانست توسعه‌ای متوازن و همگن داشته باشد.

این عقب ماندگی ها را به راحتی می‌توان در شاخص‌های اقتصادی و اجتماعی که مرکز آمار ایران اعلام می‌کند مشاهده کرد.

یکی از آن دلایل که هنوز هم در خیلی از محافل به عنوان دلیل اصلی عقب ماندگی کرمانشاه از آن نام برده می شود جنگ هشت ساله با عراق بود. گذشت سه دهه از جنگ شاید دیگر بهانه خوبی برای عقب‌ماندگی نباشد. اگر برای جبران آن سالها اگر قرار بود تا کنون افتاده بود. طی این سه دهه کارهای بزرگی در استان اتفاق افتاده است.

سدسازی، توسعه صنایع بزرگ پتروشیمی و توسعه کمی مرزها را می‌توان از جمله این کارهای بزرگ دانست. اما این اتفاقات به تنهایی نمی‌تواند توسعه اقتصادی به دنبال داشته باشد. صنایع پتروشیمی با تمام مزایایی که دارد بدون صنایع پایین دستی نمی تواند تاثیر بسزایی در وضعیت اقتصادی مردم بگذارد.

احداث سد و ذخیره آب بدون امکان بهره‌برداری مناسب و ایجاد شبکه‌های کشاورزی و صنعتی پایین دست سد ها نیز نمی تواند به اندازه هزینه ای که در حوزه آب شده برای مردم منطقه نان داشته باشد.مرزهای رسمی و بازارچه هایی که در نقاط مختلف ایجاد شده نیز بدون زیرساخت مناسب و پایانه‌های مرزی استاندارد برای تجار جاذبه چندانی ندارد.

در یک دهه اخیر شاید کارهای بزرگی در حوزه گردشگری اتفاق افتاده باشد؛ اما چون هنوز زیرساختهای فرهنگی و برنامه مدون و نگاه مناسبی به آن نداریم آشفته تر از دیگر حوزه ها همان طور ابتر به حال خود رها شده است. همه این کاستی‌ها به عدم برنامه‌ ریزی بلندمدتی بر می‌گردد که باید به صورت ضربتی و فوری نگاشته و اجرایی شود.

گاهی شاهد نگارش طرح‌هایی همچون طرح آمایش و برنامه های چند ساله هستیم اما خود و نگارش برنامه آنقدر به درازا کشیده می‌شود که اطلاعات موجود در آن عملاً اطلاعاتی غلط غیر واقعی می‌شود.

امروز یک دهه از سفر مقام معظم رهبری به کرمانشاه می‌گذرد. اگر به مصوبات آن همسفر رجوع کنیم خواهیم دید که با اجرایی شدن آن مصوبات کرمانشاه می توانست در همان چند سال بعد از سفر جهش بزرگی در تمام حوزه‌ها داشته باشد.سفری پر خیر و برکت که مدیران استانی طی یک دهه نتوانستند بخش قابل توجهی از آن را عملی کنند. مقام معظم رهبری در آن سفر امتیازات و موقعیت‌های مناسبی را در اختیار استان قرار دادند.

این مصوبات و دستورات نیازمند پیگیری و تلاش استانداران، مدیران و نمایندگان استان بود که متاسفانه کوتاهی این مسئولین در به ثمر ننشستن کامل مصوبات بی اثر نبود.

همچنان که لسان الغیب حافظ شیرازی می گوید:

هر چه هست از قامت ناساز بی اندام ماست / ور نه تشریف تو بر بالای کس کوتاه نیست

حالا که دولت جدید کار خود را آغاز کرده است و گروه‌های مختلف در تکاپوی انتصاب استانداری برای کرمانشاه هستند باید واقعیتهای کرمانشاه را بدانند و نیم نگاهی به شاخص‌های اجتماعی اقتصادی داشته باشند که در خور شان و جایگاه استانی با این همه پتانسیل نیست.