به گزارش کردپرس، ملا بختیار، عضو سابق شورای عالی سیاسی و منافع اتحادیه میهنی کردستان در سالروز درگذشت جلال طالبانی گفت: «در این سالروز، حقی برای خود قائلم که به نیابت از روح پاکِ مام جلال بگویم: صفحهی رویدادهای خونین و ناخوشایند لالهزار را ببندید و آن را نشانهی ادای احترام به یاد طالبانی بدانید.»
ملا بختیار در نوشتهای بلند و تفصیلی، پس از مرور مسیر مبارزاتی خود از آغاز تا پایان همراهی با مام جلال، تأکید کرد: «میخواهم برای خوانندگان روشن کنم که امروز نه در کنار رهبری فعلی اتحادیه میهنی هستم و نه با رئیس کنونی آن دیدگاهی مشترک دارم. در این وضعیت ناخوشایند کردستان و اتحادیه میهنی، هیچ خواستهی شخصیای ندارم.»
او همچنین تأکید کرد که بسیار بعید است دیداری رسمی و شخصی با آنها داشته باشند و افزود: «خوانش من از تاریخ، آمیخته با تأمل و سکوت است؛ با غرور و شرمندگی. در این مسیر بودهام و هنوز هم هستم... در طول انفال و بمباران شیمیایی، زندانی شدن و بیوفاییها و با خیانتهایی که در حق خودم و یارانم روا شد... نه از سربلندی یارانم کاستم و نه از شأن شهیدان، اما در درون خویش هیچگاه حاضر نبودم با دستگاههای امنیتی پیوند برقرار کنم تا جیبم را پر و وجدانم را خاموش کنم.»
در ادامهی متن، او نوشت: «طی رویدادهای پس از قیام، تاریخ مام جلال را به قضاوت رقابتهای سیاسی نسپردهام، بلکه با دیدی انتقادی گذشته را مرور میکنم و هرگز چشم بر فساد و سطحینگری سیاسی نبستهام.»
او بار دیگر در پایان سخنانش تأکید کرد: «در این سالروز، حقی برای خود قائلم که به نیابت از روح پاکِ مام جلال بگویم: صفحهی رویدادهای خونین و ناخوشایند لالهزار را ببندید و آن را نشانهی ادای احترام به یاد طالبانی بدانید. خود بهتر میدانید که شما عموزاده رئیس مشترک بودید و نتیجهی چهارمین کنگرهی اتحادیه میهنی را مطابق میل خود رقم زدید.»
ملا بختیار در پایان نوشت: «مام جلال را باید از پسِ سال ۱۹۷۰ شناخت؛ نگاه من به او، در چارچوب دهههای ۱۹۷۰ تا ۲۰۱۷ است، نه در پرتو وضعیت کنونی اتحادیه میهنی، و نه در رویدادهای پیش از ۱۹۷۰.»
نظر شما