به گزارش کردپرس، خصومت علیه جوامع مهاجر که پیش‌تر در بریتانیا، اروپا و ایالات متحده مشهود بود، اکنون به ژاپن نیز سرایت کرده است. علی مهاجر کرد ساکن ژاپن می‌گوید: «ترجیح می‌دهم بمیرم تا به ترکیه برگردم. اما زندگی اینجا هم هر روز سخت‌تر می‌شود. می‌بینم همسایه‌های ژاپنی ما خیلی سردتر از قبل با ما برخورد می‌کنند. بعضی حتی حاضر نیستند به ما سلام کنند. علی پس از یک دهه ورود به ژاپن همراه با همسر و دو فرزند بزرگ‌ترش، با دو چالش هم‌زمان روبه‌رو است: تصمیم‌گیری در مورد درخواست پناهندگی‌اش، و افزایش خصومت نسبت به خانواده‌ و دیگر اعضای جامعه کرد ساکن ژاپن. او می‌گوید: «فرزندان ما در مدرسه مورد تمسخر قرار گرفته‌اند و دیگر کودکان حاضر به بازی با آن‌ها نیستند … فکر می‌کنم این بازتابی از وضعیت کلی است.» در ماه ژوئیه، وقتی دو پسر علی در پارکی نزدیک خانه‌شان در کاواگوچی، حومه توکیو، مشغول بازی بودند، مردی به آن‌ها نزدیک شد. به گفته علی در گزارشش به پلیس، آن مرد کودک کوچک‌تر – دانش‌آموز دبستان – را با مشت به صورت زد و او را به زمین انداخت. سپس فریاد زد: «خارجی‌ها، برگردید به کشورتان!» چند هفته بعد، علی بار دیگر همان مرد را در پارک دید و از او پرسید چرا به فرزندش حمله کرده است. مرد انکار کرد که عمداً آسیبی زده اما افزود: «اگر به خاطر قانون نبود، شماها را می‌کشتم.» این حمله تازه‌ترین حادثه علیه کردهای ساکن شهرهای کاواگوچی و  وارابی است؛ مناطقی که در آن مغازه‌های حلال و کباب‌فروشی‌ها در کنار فروشگاه‌های زنجیره‌ای قرار گرفته‌اند و حالا به کانون بحث‌های داغ درباره جمعیت مهاجر ژاپن تبدیل شده‌اند. مهاجرت، موضوعی کلیدی در انتخابات است. خصومت با مهاجران در حالی افزایش یافته که شمار خارجی‌های مقیم ژاپن در ابتدای امسال به ۳.۸ میلیون نفر رسیده است – رقمی بی‌سابقه که با این وجود کمتر از ۳ درصد جمعیت کشور را تشکیل می‌دهد.

پژوهشکده ملی جمعیت و امنیت اجتماعی ژاپن پیش‌بینی کرده که این نسبت تا سال ۲۰۷۰ به ۱۰ درصد خواهد رسید. مهاجرت اکنون هم‌پای مسائل اقتصادی و هزینه‌های زندگی به یکی از موضوعات اصلی انتخابات پیش‌روی رهبری حزب حاکم لیبرال‌دموکرات (LDP) بدل شده است. برنده این رقابت عملاً نخست‌وزیر آینده ژاپن خواهد بود. پس از دو انتخابات سخت در یک سال اخیر، LDP موضعی سختگیرانه‌تر در قبال مهاجرت گرفته و وعده « رساندن مهاجرت غیرقانونی به صفر» و محدودسازی ورود تازه‌واردان را داده است.

 از میانه دهه ۱۹۹۰، کردهایی که از ترکیه و کشورهای دیگر گریخته بودند در کاواگوچی و وارابی ساکن شدند. آن‌ها ابتدا روابط خوبی با همسایگان ژاپنی داشتند. واکاس چولاک، دبیرکل انجمن فرهنگی کردهای ژاپن می‌گوید: «سال‌ها با هم خوب بودند. برنامه‌های مشترک برگزار می‌کردند و سعی داشتند با فرهنگ هم آشنا شوند. البته مسائلی مثل تفکیک زباله یا سر و صدا وجود داشت، اما شهرداری‌ها همواره تلاش می‌کردند با انتشار راهنماهای چندزبانه شرایط زندگی را برای همه آسان‌تر کنند.» اما سال ۲۰۲۳ نقطه عطفی بود. دولت ژاپن قانون مهاجرت را تغییر داد و به مقامات اجازه داد مهاجرانی را که بار سوم تقاضای پناهندگی داده‌اند، حتی اگر در انتظار پاسخ باشند هم اخراج کنند. این تغییر حقوقی این تصور را ایجاد کرد که ژاپن به مقصدی برای مهاجران غیرقانونی بدل شده که موجب افزایش جرم و رفتارهای ضد اجتماعی‌اند؛ تصوری که رسانه‌های محافظه‌کار و شبکه‌های اجتماعی تقویت کردند. همزمان، ورود نیروی کار خارجی پس از همه‌گیری کرونا – عمدتاً جوانانی از کشورهای آسیایی – افزایش یافت؛ امری که برای جبران بحران نیروی کار ناشی از کاهش جمعیت ضروری بود، اما واکنش‌های تند ملی‌گرایان و گروه‌های راست افراطی را برانگیخت. تجمع‌های کوچک آنان مقابل ایستگاه وارابی، که با حضور پرتعداد پلیس همراه بود، این تصور را به وجود آورد که مهاجران تهدیدی جدی برای «سبک زندگی ژاپنی» هستند. «

حالا نوبت کردهاست

بر اساس آمار وزارت دادگستری، در پایان دسامبر حدود ۷,۷۰۰ شهروند ترکیه به طور قانونی در ژاپن زندگی می‌کردند، اما بیش از ۱,۳۰۰ نفر نیز به‌طور غیرقانونی مانده بودند. جمعیت کردها در کاواگوچی و وارابی به حدود ۳۰۰۰ نفر از کل جمعیت ۶۷۰ هزار نفری این دو شهر می‌رسد. این حضور بهانه‌ای برای برخی کاربران اینترنتی شد تا با استفاده از اصطلاح تحقیرآمیز «وارابیستان» علیه آنان تبلیغ کنند. تاتسوهیرو نوکوی، مدیر سازمان مردم‌نهاد «با کردها در ژاپن»، می‌گوید: «در ماه‌های اخیر میزان آزار و اذیت جامعه کرد به وضوح افزایش یافته است. جرقه آن در سال ۲۰۲۳  و زمانی که یک درگیری شخصی بین دو مرد کرد به زد و خورد و چاقوکشی در بیرون بیمارستان کشید، زده شد. همان ماجرا موجی از نفرت علیه همه کردها به راه انداخت.» او اضافه می‌کند: «پیام‌های تهدیدآمیز تلفنی دریافت می کنیم، روی دیوار مغازه‌های کردها شعارهای نژادپرستانه نوشته می‌شود، و در شبکه‌های اجتماعی تصاویر پنهانی از مهاجران پخش می‌کنند و آن‌ها را به سرقت متهم می‌کنند. حتی یوتیوبرها می‌آیند فقط برای تحریک. حالا نوبت کردهاست، اما ممکن است گروه دیگری بعد از ما هدف قرار گیرد.» در همین حال، فعالان ضدتبعیض موفقیت‌های کوچکی داشته‌اند. در نوامبر گذشته، یک دادگاه منطقه‌ای برگزاری تظاهرات گروه‌های نفرت‌پراکن در کاواگوچی و پخش شب‌نامه‌های توهین‌آمیز را ممنوع کرد

. آینده‌ای مبهم برای پناه‌جویان کرد

علی اکنون منتظر تصمیم گیری نهادهای دولتی درباره سومین درخواست پناهندگی خود است. او می‌گوید بازگشت به ترکیه برایش غیرممکن است، اما شانس موفقیتش پایین است: ژاپن تاکنون تنها به یک کرد پناهندگی داده و سال گذشته در مجموع فقط ۱۹۰ پناهنده را پذیرفته که بیشترشان افغان بوده‌اند. این حقیقت که پسر کوچک‌تر علی در ژاپن به دنیا آمده، شاید به پرونده‌اش کمک کند اما او نمی‌تواند نگرانی‌اش را پنهان کند. علی که فیلم مشاجره‌اش با مهاجم پسرش را با تلفن همراه ضبط کرده، می‌گوید: «تمرکز من فعلاً این است که پسر ۱۱ ساله‌ام را آرام کنم. لبهایش بعد از حمله خون‌آلود بود و شب‌ها با وحشت بیدار می‌شود، فکر می‌کند همان مرد می‌آید تا او را بکشد. همه بچه‌هایم آنقدر می‌ترسند که حاضر نیستند بیرون بروند.»

روزنامه گاردین