خبرگزاری کردپرس _ یادداشت را با اندوه و پریشان‌حالی می‌نویسم. بارها نوشته‌ایم، گفته‌ایم و گریسته‌ایم که بلوط، زینت زاگرس است. کوه‌ها و جنگل‌های ما با درختانش به ویژه بلوط زنده‌اند و زندگی بلوط‌ها با زندگی ما مردم این سامان بی‌سامان، گره خورده است.

با گرمای نفس‌گیر و خوف‌انگیز این روزها پیش‌بینی آتش در جنگل‌های زاگرس چندان سخت نبود و نیست.

متاسفانه در اوج گرمای این روزها، جنگل‌های  دالاهو طعمه‌ی آتش شدند و این تهدید برای مناطق دیگر هم وجود دارد.

بی‌شک بی‌احتیاطی‌های گردشگران در افروختن و خاموش کردن آتش و یا انداختن سهوی ته‌مانده‌های سیگار در کنار جاده‌های جنگلی از دلایل اصلی آتش‌سوزی‌های اخیر است.

و حتی برخی تحلیلگران، اندکی از آنش‌سوزی‌ها را عمدی و به نیت جمع آوری بی‌دردسر ذغال بلوط می‌دانند.

به نظر می‌رسد باید علاوه بر احساس مسئولیت مردم و ساکنان روستاهای مجاور جنگل‌ها، مسوولین مربوطه هم در این خصوص جدیت بیشتری داشته باشند.

نهادهای نظارتی و بویژه دادستان کرمانشاه هم باید به این موضوع ورود جدی‌تری داشته باشد و با سوداگران اصلی ذغال  برخورد قاطع کرده و ریشه تاجران تن بلوط را بخشکاند.

بارها گفته‌ایم و بازهم می‌گوییم، بلوط نام خانوادگی نانوشته‌ی ما در کارت‌های ملی است. بلوط اعتبار طبیعی زاگرس است. ما بی‌جنگل‌های بلوط آوارگان سال‌های آینده هستیم.

تجربه ثابت کرده است که نباید چندان از مسئولین خسته‌ی مرتبط با این موضوع انتظار داشت. ما از خودمان باید شروع کنیم. همه ما باید از این سرمایه سبز زاگرس مراقبت کنیم. همانگونه که ماههای بهار را در آغوش‌شان می‌گذرانیم ، ماه‌های تابستان هم نگران بودنشان باشیم.

ما شرمنده‌ی همیشه‌ی محبت‌های درختان بلوط هستیم.