دولت ها باید حامی آموزش وپرورش باشند و تحصیل رایگان درنظام آموزشی ایران امری پذیرفته شده است.
اما واقعیت تلخ آن است که بدون کمک و همیاری مردم، آموزش وپرورش نمی تواند حرفی برای گفتن داشته باشد!
و از همین رو بحث مشارکت مردم در کمک ریالی به مدرسه بحث داغ روزهای ثبت نام در سالهای اخیر است که هم باعث شرمندگی مدیران صبور و شریف مدارس در مقابل اولیای بچه ها شده و هم مایه ی زحمت مردم و به ویژه باعث اضطراب قشر ضعیف جامعه شده است.
چه می توان گفت؟! حق را به کدام طرف باید داد؟! مدیر مدرسه هزینه های مدرسه را در خشکسالی عجیب و همیشگی اعتبارات آموزش و پرورش چگونه تامین کند؟! پدری کارگر که در تامین هزینه های ساده معیشتی خانواده اش درمانده است، از کجا هزینه ی درخواستی ثبت نام فرزندش را پرداخت کند؟!
حق را به کدام طرف باید داد؟!
دیوار مدیران مدارس کوتاه است! نباید پول بگیرند ولی هزینه جاری مدرسه را بدون کمک آموزش وپرورش هم باید اداره کند!
چگونه؟!
مدیران مدارس هیچگاه جوابی واضح و روشن برای این پرسش نگرفته اند؟! حتی اگر هر سال ده وزیر عزل ونصب شوند، باز هم این پرسش بی جواب می ماند!
شعار را باید کنار گذاشت! اینکه آموزش و پرورش فقط باید به دنبال کار فرهنگی وآموزشی باشد.اینکه اقتصاد را نباید در فرهنگ دخالت داد!
باور من به عنوان یک کارشناس فرهنگی این است که آموزش وپرورش در این شرایط نابسامان، باید دقیقاً به مسایل اقتصادی ورود کند!
آموزش وپرورش ثروتمند است، آموزش و پرورش محل انبار پول است! اگر نبود پس این همه پول مؤسسات مثلا ًکمک آموزشی از کجا می آید!؟ اینها چطور چنین فربه شده اند!؟ دست دیگران در جیب آموزش وپرورش است.
هیچ اشکالی ندارد !!
آموزش و پرورش دستش را توی جیب خودش کند، تخلف است !!
راهکار :
قانون از آسمان نیامده ! عده ای کاربلد بر اساس شرایط وقت آن را نوشته وتصویب کرده اند! پس می شود تغییر کند!
آموزش وپرورش به جای معاون پشتیبانی باید معاون اقتصادی از نوع پول سازش داشته باشد. پول سازی یعنی اینکه از ظرفیت های اقتصادی آموزش و پرورش باید استفاده کند. ظرفیت های پول سازی و درآمدزایی آموزش و پرورش بسیارند که در نوشتار بعدی به آن پرداخته می شود.
نظر شما