نه من قدر استاد را دانستم و نه نسل های پسینی باور می کنند که چنین گوهرهایی در همین نزدیکی ها، در همین سرزمین و همین سرزمان زیسته اند و رنگ افسانگی را از افسانه ها زدوده اند.

محمد فاضلی از جامانده های مدارس نظامیه بود؛ سفیری بود از عصر طلایی درخشش دانش، از روزگارِ رواداریِ مثال زدنی با مذاهب دیگر، از دورهٔ امثال شریف رضی که به ما نشان دهد می توان اهل علم بود و اهل فضل، پژوهشگر بود و نکته سنج، دقیق بود و عمیق، و در عین حال یک انسان به تمام معنا انسان، شریف و کریم بود.

می گویم و از عهده بر می آیم که او هم آوردی در روزگاران ما نداشت. در زبان و ادب با سیبویه و عبدالقاهر و زمخشری و فخر رازی هم سفره بود و در سخن سنجی گویی او را از کرسی نقادی سوق عکاظ به سوی ما سوق داده بودند؛

آن گونه شعر امرؤالقیس و شنفری و عنتره و خنساء و ... را ارزیابی می کرد که می انگاشتی شاعران نامور آن روزگاران در برابرش ایستاده اند و کلام جانبخشش را واژه واژهٔ می نیوشند و از این همه موشکافی های مبتکرانه به اعجاب می آیند و آفرین ها نثارش می کنند.

گفتم لختی قلم را بگریانم که دیدگان قرار گیرند ولی باز هم قلم کم آورد ...

به رسم ادب این ماتم بزرگ را به خانوادهٔ گرامی اش، دانشجویان قدردانَش و جامعهٔ دانشگاهیان و حوزویان تسلیت می گویم و از خدای متعال می خواهم که روح آن عزیز را از رحمت واسعهٔ خود برخوردار بگرداند که در همهٔ فراز و نشیب ها، از بن جان اهل شکر بود و ذکر ...