به گزارش خبرنگار کردپرس، همه چیز از ۲۵ نوامبر سال ۱۹۶۰ شروع شد. سالی که خواهران «میرابال» در مبارزه ای علیه دیکتاتوری «تروخیو» در جمهوری دومینیکن به طرز وحشیانه ای به قتل رسیدند.  

در این روز «خواهران میرابال» در مسیر بازگشت از ملاقات همسران زندانی خود توسط مأموران «تروخیو» دستگیر و مورد ضرب و شتم قرار گرفته و چند روز بعد بدن های بی جان این سه خواهر در دل کوهستان پیدا شدند و  آن قدر وضع شان وخیم بود که مشخص شد به بدترین شیوه ممکن آنان را کشته اند.  

با کشته شدن خواهران میرابال بود که خشم عمومی مردم دومینیکن را فراگرفت به طوری که مبارزات سه خواهر را ادامه دادند و تا جایی پیش رفتند که شش ماه بعد به ترور دیکتاتور خشن «تروخیو» دست زدند و بدین صورت تاریخ جدیدی در جمهوری دومینیکن رقم خورد.  

در سال ۱۹۹۷ خواهران میرابال به عنوان شهدای ملی معرفی و زندگینامه و شیوه های مبارزات آنان در سرفصل دروس تاریخ این کشور جای گرفتند. پایه گذاری بنیاد خواهران میرابال با موزه ای مربوط به آنان در زادگاهشان سالکدو از دیگر اقداماتی است که برای گرامیداشت این سه خواهر انجام شد.

در سال ۱۹۹۴ نویسنده آمریکایی- دومینیکن خولیا آلوارز رمانی با عنوان به زمان پروانه‌ها منتشر کرد کهزندگی خواهران میرابال را به زبان داستان روایت می‌کند و براساس همین رمان در سال ۲۰۰۱ فیلمی باهمین نام ساخته شد و همچنین داستان این سه خواهر در قالب کتاب کودک با عنوان چگونه پروانه‌هابال درمی‌آورند هم تصویر سازی شده‌ است.

همچنین در ۲۱ نوامبر ۲۰۰۷ نام استان سالکدو به استان خواهران میرابال تغییر نام داد و بر روی اسکناس ۲۰۰ پزویی دومینیکن تصویر خواهران میرابال حک شده و تمبری هم به یادبود آنان منتشر شد.  

قتل این سه خواهر «پاتریا، مینروا و ماریا ترزا» باعث شد تا در ۱۷ دسامبر ۱۹۹۹ مجمع عمومی سازمان ملل، ۲۵ نوامبر را به عنوان روز بین‌المللی مبارزه با خشونت بر علیه زنان اعلام کند. این روز اولین روز از یک بازهٔ ۱۶ روزه از مناسبت هایی در خصوص فعالیت علیه خشونت جنسی است. آخرین روز از این دوره یعنی روز ۱۰ دسامبر "روز بین‌المللی حقوق بشر" است.

مجمع عمومی سازمان ملل متحد خشونت علیه زنان را  «هرگونه عمل خشونت‌آمیز بر پایه جنسیت کهبتواند منجر به آسیب فیزیکی (بدنی)،  جنسی یا روانی زنان بشود» تعریف کرده‌ که شامل  «تهدید بهاین کارها،  اعمال اجبار،  یا سلب مستبدانه آزادی (چه در اجتماع و چه در زندگی شخصی) » می‌شود. اعلامیه رفع خشونت علیه زنان در سال ۱۹۹۳ بیان می‌کند که این خشونت ممکن است توسط افرادی ازهمان جنس،  اشخاص عادی،  اعضای خانواده ها و دولت ها اعمال شود.

همچنین هرگونه رفتار خشن وابسته به جنسیت که موجب آسیب جسمی،  جنسی،  روحی و رنج زنان شود را خشونت علیه زن می‌گویند. این خشونت می‌تواند با تهدید، اجبار یا سلب اختیار و آزادی،  بهصورت پنهان یا آشکار انجام شود.

در همین زمینه به گفته «مجید زارعی» روانشناس و کارشناس اورژانس اجتماعی قروه  «خشونت علیهزنان یکی از ریشه‌دارترین مسائل اجتماعی جهان است؛  مسئله‌ای که مرزهای فرهنگی،  اقتصادی وجغرافیایی را در می‌نوردد و به شکل‌های گوناگون ـ جسمی،  روانی،  اقتصادی،  جنسی و عاطفی ـ درزندگی روزمره‌ زنان نمود پیدا می‌کند و در کشور ما هم،  علی‌رغم رشد آگاهی اجتماعی و گسترشفعالیت‌های حمایتی،  هنوز شمار بسیاری از زنان در سکوت و ترس با آثار دردناک این پدیده زندگیمی‌کنند».

او روز جهانی منع خشونت علیه زنان را فرصتی برای بازنگری در باورها و ساختارهای اجتماعی،  و تأکیدبر مسئولیت همگانی نسبت به ارتقای سلامت روان و کرامت انسانی زنان دانست.  

«زارعی» آثار خشونت علیه زنان را فقط در جسم آنان نمی داند. «این آسیب در ذهن و روان زنان ریشهمی‌دواند و به اضطراب،  افسردگی،  بی‌اعتمادی،  از دست دادن عزت نفس،  و در مواردی حتی افکارخودآزاری یا خود آسیب‌رسانی منتهی می‌شود. بسیاری از قربانیان،  به دلیل فشارهای فرهنگی واجتماعی یا فقدان آگاهی از راه‌های دریافت کمک،  سال‌ها در چرخه‌ خشونت گرفتار می‌مانند. اینوضعیت نه‌تنها سلامت روان زن را تهدید می‌کند،  بلکه بنیان آرامش خانواده و رشد اجتماعی را نیز ازمیان می‌برد» .

او به نقش نهادهای حمایتی در این زمینه اشاره کرد. «یکی از این نهادهای حمایتی اور/زانس اجتماعی است. در واقع اورژانس اجتماعی نه‌تنها در توقف بحران،  بلکه در درمان پیامدهای روانی آن نقشکلیدی دارد. مداخلات روان‌شناختی این سامانه با محوریت بازسازی عزت نفس،  افزایش آگاهی، توانمندسازی و آموزش مهارت‌های مقابله‌ای طراحی شده‌اند تا زنان آسیب‌دیده بتوانند از مرحله‌قربانی بودن به مرحله‌ بازیابی قدرت و خودباوری برسند».

مطابق سخنان «زارعی» هر زنی که با خشونت مواجه است،  باید بداند که سکوت،  مسئله را حلنمی‌کند و هیچ آسیبی غیرقابل جبران نیست؛  لذا نخستین گام برای شکستن چرخه‌ ترس و بی‌پناهیکمک گرفتن از مشاوره نهادهای حمایتی است.  

 از نظر این روانشناس اجتماعی روز جهانی پیشگیری از خشونت علیه زنان یادآور یک پیام ساده اماعمیق است؛ اینکه هیچ زنی نباید در برابر خشونت تنها و یا ساکت بماند. /