به گزارش کردپرس، مایکل روبین، تحلیلگر ارشد مؤسسه امریکن اینترپرایز، در یادداشتی برای واشینگتن اگزمینر می‌نویسد: بازگشت پناهندگان به سوریه از مرز لبنان، تصویری از امید و بازسازی را نشان می‌دهد. خانواده‌هایی که سال‌ها در تبعید بودند، با استقبال دولت و همکاری دفتر کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل وارد کشور می‌شوند. اما پشت این تصویر، واقعیتی نگران‌کننده نهفته است.

به گفته روبین، دمشق اکنون در وضعیتی شبیه «آرامش پیش از طوفان» قرار دارد. دولت جدید با وجود ظاهر صلح‌طلبانه‌اش، در قبال اقلیت‌های مذهبی و قومی، همان سیاست‌های تبعیض‌آمیز گذشته را تکرار می‌کند. علویان از بیم حملات انتقامی به لبنان گریخته‌اند و دروزی‌ها، به‌ویژه در استان سویدا، ترجیح می‌دهند روابط خود را با اسرائیل تقویت کنند تا از تهدید افراط‌گرایان در امان بمانند.

دولت الشرع نیز با رد خواسته کردها برای حفظ نظام فدرالی، خطر تجزیه را بهانه می‌کند؛ در حالی‌که از نگاه کردها، تمرکزگرایی جدید دمشق تهدیدی مستقیم برای بقای آن‌هاست. استفاده از مزدوران اویغور و چچنی – که سابقه نبرد در کنار داعش را دارند – در کنار درخواست برای انحلال نیروهای کرد، به‌گفته روبین، «فتیله انفجار جدیدی» در شمال سوریه است.

در این میان، انتقال کنترل اردوگاه «الهول» به سازمان ملل – اردوگاهی که هزاران زندانی داعش را در خود جای داده – می‌تواند بحران را تشدید کند. روبین هشدار می‌دهد که آزادی یا فرار احتمالی اعضای داعش، منطقه را با موج تازه‌ای از ترور روبه‌رو خواهد کرد.

او می‌نویسد: حتی اگر نیت دولت ترامپ و نماینده‌اش، تام باراک، برای بازسازی سوریه صادقانه باشد، «خوش‌بینی سیاسی بدون درک واقعیت میدانی» نمی‌تواند صلح پایدار به ارمغان آورد. آرامش فعلی دمشق، موقتی است و هر لحظه ممکن است فروبپاشد.

به باور مایکل روبین، خطر واقعی در سوریه نه ناشی از جنگ داخلی قبلی، بلکه در آینده‌ای نهفته است که در آن مهاجران بازگشته به وطن، اقلیت‌ها و نیروهای سابق داعش دوباره در یک فضای شکننده و پرتنش به‌هم می‌رسند. اگر دولت جدید نتواند تعادل میان عدالت، تمرکززدایی و امنیت را برقرار کند، سوریه ممکن است بار دیگر به صحنه درگیری‌های قومی و مذهبی بدل شود — و منطقه را وارد دور تازه‌ای از بی‌ثباتی کند.