خبرگزاری کردپرس _ تکلیف مدیریت ارشد استان کرمانشاه به عنوان آخرین استان در حالی روشن شد که می تواند تکرار تاریخی باشد که هیچگاه از آن درس نگرفته‌ایم. این تکرار تاریخ از یک درد کهنه نشات می گیرد به نام «عدم همگرایی» تاثیرگذاران سیاسی و اجتماعی استان.

دقیقا 8 سال پیش نیز به واسطه اختلاف نظر و درگیری‌های سیاسی نه مابین 2 جناح سیاسی کشور، بلکه در داخل گروه‌های سیاسی در یک جناح، استاندار کرمانشاه با همین میزان تاخیر انتخاب شد و رضایی بابادی در 29 آذر ماه از هیئت دولت رای اعتماد گرفت.

این بار نیز در آغاز کار یک رییس جمهور جدید، اختلافات بر سر انتخاب استاندار بین دیگر جناح سیاسی استان بالا گرفت و انتخاب استاندار را مجددا به تعویق انداخت، با این تفاوت که این بار دولت سیزدهم یک نیروی بومی را منصوب کرده است که دورانی از مدیریت خود را هرچند در پست های نظامی و انتظامی در کرمانشاه گذرانده است.

حالا که هیئت دولت دست به انتخاب بهمن امیری مقدم به عنوان استاندار کرمانشاه زده بهتر است که گروه‌های سیاسی به این امر تمکین کنند و برای همراهی و همگامی با او هم‌صدا شوند.

کرمانشاه به واسطه همین عدم همگرایی و هم صدایی هیچگاه نتوانسته صدای رسایی در مرکز داشته باشد.

روند کند و گاهی راکد توسعه و پیشرفت، کرمانشاه را از دیگر استانها حتی در دهک استانهای کمتر توسعه یافته عقب انداخته است. پروژه‌های نیمه تمام و راکد عمرانی، صنعتی و زیربنایی کرمانشاه، استان‌های همجوار را به این فکر وا داشته است که بیایند و از این ظرفیت های استان به هر نحوی که شده بهره ببرند.

بهتر نیست گروه‌های سیاسی استان به جای اتلاف انرژی در استان از قدرت خود در مرکز بهره ببرند تا وضعیت بودجه‌ای استانی که می‌تواند از تمامی ظرفیت‌های بودجه‌ای استانهای مرزی، کم برخوردار و... بهره ببرد، این چنین نباشد؟!