به گزارش خبرنگار کردپرس، واژه «چهارشنبه‌سوری» از دو واژه چهارشنبه، نام یکی از روزهای هفته‌ و «سوری» که در زبان کردی به معنی «سرخ» است، ساخته شده‌ است. در گذشته های دورتر، مردم در این شب آتش بزرگی را بر می افروختند و آن را تا صبح زود و برآمدن خورشید روشن نگه می داشتند.

در چهارشنبه سوری رسم بر این است که زن، مرد و کودک از روی آتش بپرند و با گفتن «زردی من از تو و سرخی تو از من» بیماری ها و ناراحتی های سال کهنه را به آتش می سپارند تا سال نو را با آسودگی و شادی آغاز کنند.

به بیان دیگر مردم خواهان آن هستند که آتش تمام رنگ پریدیگی و زردی، بیماری و مشکلاتشان را بگیرد و بجای آن سرخی و گرمی و نیرو به آنها بدهد.

«چهارشنبه سوری»، طلایه‌دار نوروز و جشنی است که در آن مردمان به مبارزه با تاریکی و سرمای زمستان می روند تا بهار و گرم شدن زمین را در آستانه سال نو جشن بگیرند.

شب آخرین چهارشنبه سال (یعنی نزدیک غروب آفتاب روز سه شنبه)، هر خانواده بوته هاي خار و گزني را كه از پيش فراهم كرده اند روي بام يا زمين حياط خانه و يا در گذرگاه در، كپه مي كنند و با غروب آفتاب و نيم تاريك شدن آسمان، زن و مرد و پير و جوان گرد هم جمع مي شوند و بوته ها را آتش مي زنند.

در اين هنگام از بزرگ تا كوچك هر كدام سه بار از روي بوته هاي افروخته مي پرند، تا مگر ضعف و زردي ناشي از بيماري و غم و محنت را از خود بزدايند و سلامت و سرخي و شادي به هستي خود بخشند. مردم در حال پريدن از روي آتش ترانه هايي مي خوانند. قاشق زنی می کنند و آجیل می خورند. خوردن این آجیل در شب چهارشنبه سوری ، به اعتقاد مردم باعث شگون و خوش یمنی است.

ايرانيان عقيده دارند كه با افروختن آتش و سوزاندن بوته و خار فضاي خانه را از موجودات زيانكار مي پالايند و ديو پليدي و ناپاكي را از محيط زيست دور و پاك مي سازند. براي اين كه آتش آلوده نشود خاكستر آن را در در آب روان مي ريزند تا باد يا آب آن را با خود ببرد.

آتش نزد ایرانیان نماد روشنی، پاکی ، طراوت ، سازندگی ، زندگی ، تندرستی و در پایان بارزترین نماد خداوند در روی زمین است .