خبرگزاری کردپرس _ بدون شک بزرگترین و بیشترین داغ را بر سینه مادران اورامانات، همین جاده ها و در واقع قتلگاهها نهادند.
سالهاست که چه مادرانی چه فرزندانی را روانه کردند و دیگر هیچ وقت به بدرقه اش نرفتند.

سال‌هاست که خداحافظی‌های دم در، آخرین دیدار عزیزان بوده و خودشان هم خبر نداشتند. دیده شده که تمام اعضای یک خانواده در کسری از ثانیه قربانی همین قتلگاه‌ها شده اند. دیده شده پدر و مادرانی جلو چشمانشان، جگرگوشه آنها جان داده و آنها فقط نظاره گر بی رحمی این قتلگاه بوده اند.

آری، داستان جاده‌های مرگ اورامانات بسی طولانی و جگرسوز است که کمتر خانواده ای را می‌توان پیدا کرد که به نحوی سیه پوش آن تشده باشند. حال چه باید کرد؟

نمی توان منکر بی احتیاطی خیلی از ماها در امر رانندگی بود، نمی توان منکر وام ها و پول‌های بادآورده و در نتیجه ازدیاد خودرو و راننده‌های ناشی و تازه کار بود و نیز نمی توان منکر ارابه‌های مرگی بود که به نام ماشین به مردم قالب می شود. اما نمی توان منکر این مهم نیز بود که جاده‌های اورامانات نسبت به جاده‌های خیلی از نقاط کشور و نسبت به جمعیت، ترافیک، گردشگردی و مسافرپذیربودن آن، بسیار بسیار رشد کمی و کیفی اندکی داشته و درواقع اصلا رشدی نداشته و برعکس بواسطه همین دلایل بالا دچار فرسودگی محسوسی شده است.

حال در بحث توسعه و بهسازی این شاهراه  مهم دو مقوله جداگانه وجود دارد که اهمیت آنرا دوچندان می کند. اول اینکه هماتطور که عرض شد نسبت جمعیت و مسافرپذیری (بواسطه طبیعت بکر و زیبا و بازارچه های مرزی و ... ) به هیچ وجه با این جاده ها همخوانی ندارد. دوم اینکه بواسطه دو مرز پرتردد (چه مسافری و چه صادرات و واردات) در منطقه اورامانات و با توجه به اینکه یکی از زیربناهای اصلی توسعه، مبحث حمل و نقل می باشد. 

می‌طلبید دست اندرکاران امر توجه بیشتری به این محورها داشته باشند.

اما اکنون و بعد از چندین دهه با نگاه ویژه  رستگار یوسفی (نماینده مردم اورامانات در مجلس شورای اسلامی) به مبحث راهها و معابر و محورهای مواصلاتی منطقه،  شرایطی بوجود آمده که در نهایت می توان ابراز  امیدواری کرد که پایانی باشد به این تلخی بی پایان.

 یوسفی با آسیب شناسی موضوع فوق و نیز بواسطه ارتباطات و پیگیری مناسب، در همین ابتدای کار  در سه جبهه استراتژیک استارت کار خود را زده است.

جبهه اول که طبق آمارها ۹۰ درصد تلفات جاده ای را به خود اختصاص داده است محور قزانجی به روانسر به طول ۴۶ کیلومتر است. پروژه‌ای بس عظیم که دو هزار میلیارد تومان به آن اختصاص داده شده است و طی روزهای اخیر با حضور معاون وزیر راه و استاندار کرمانشاه استارت آن زده شد. نقطه عطف ماجرا استفاده بهینه نماینده اورامانات از ظرفیت مهندس بازوند (استاندار پیشین کرمانشاه و معاون فعلی وزیر راه) بواسطه شناخت کافی وی از این محورها می تواند باشد.

جبهه دوم؛ پیگیری و رفع مشکلات و موانع سرراه به بهره برداری رسیدن تونل سیاطایر بود که با توجه به اینکه این محور بسیار حیاتی و علاوه بر اینکه  محل عبور و مرور مردم شهرستان ثلاث باباجانی است، محل تردد فراوان کالاهای ترانزیتی به مرز شیخ صله و بالعکس نیز هست و در امر روانسازی ترافیک و کم کردن صوانح رانندگی می تواند بسیار مثمرثمر واقع شود.

جبهه سوم که عملا یک پروژه رها شده بود، پروژه مهم و حیاتی کنارگذر پاوه بود که باتوجه به وعده تحویل سه ساله بعد از قریب دو سال عملا هیچ پیشرفتی نداشته و موجبات نارضایتی مردم منطقه را فراهم کرده بود. پروژه کنارگذر پاوه نیز علاوه بر دسترسی آسان مردم به ورودی و خروجی های شهر و تسهیل در رفت و آمد مردم شهرها و روستاهای خارج از شهر پاوه، کاهش قابل توجه بار ترافیکی داخل شهر و نیز با توجه به عبور و مرور بیشمار کامیون و تریلی و کالاهای ترانزیتی به مرز شوشمی و همچنین تردد مسافران به کشور عراق، نقش بسزایی در بار ترافیکی این محور و آرامش مردم خواهد داشت. 

حال می توان امیدوار بود که با توجه به این پیگیری‌های مستمر و با به نتیجه رسیدن این پروژه های فوق الذکر ( و از یاد نبریم ده‌ها پروژه ریز و درشت دیگر در حوزه راههای اورامانات که در این مقوله نمی گنجد) شاهد شکوفایی  و رونق هرچه بیشتر منطقه و کاهش چشمگیر تلفات جاده ای باشیم.

امری که خواسته چندین دهه ای مردم منطقه بوده و پیش بینی می شود تا حد معقول و استانداردی این مهم محقق شود.