به گزارش خبرگزاری کردپرس، رسانه‌ها از ارکان مهم جامعه هستند که نقش اساسی در آگاهی‌بخشی، اطلاع‌رسانی، نقد و نظارت بر عملکرد مسئولان و همچنین ترویج فرهنگ و ارزش‌های جامعه دارند. در میان رسانه‌های مختلف، مطبوعات به دلیل نقش تاریخی و جایگاه ویژه‌ای که در جامعه دارند، از اهمیت ویژه‌ای برخوردارند.

بر اساس اطلاعات موجود، سهم مطبوعات از بودجه کل کشور در سال‌های اخیر بسیار ناچیز بوده است. در لایحه بودجه سال ۱۴۰۲، مجموع اعتبارات فصل رسانه (که شامل صدا و سیما، خبرگزاری جمهوری اسلامی، شورای نظارت بر صدا و سیما و سایر رسانه‌ها می‌شود) حدود ۸٧٠١ میلیارد تومان بوده است.

از این مبلغ، ٨ هزار میلیارد سهم صدا و سیما، حدود ۴٠٧ میلیارد تومان به ارشاد اختصاص یافته، ٢٧١ میلیارد به خبرگزاری دولت و ١٢ میلیارد تومان در اختیار خبرگزاری مجلس بوده است. 

مجلس برای سال ١۴٠٣، سهم سازمان صدا و سیما را حدود ٣ برابر و نیم افزایش و به ٢۴ هزار میلیارد تومان رسانده است. 

این تفاوت فاحش در بودجه، تبعیض آشکار در حق مطبوعات است. 

تخصیص بودجه در حالی‌ست که صدا و سیما به عنوان رسانه ملی، از منابع مالی مختلفی مانند حق پخش، عوارض تبلیغات و... برخوردار است و نیاز چندانی به بودجه دولتی ندارد، اما مطبوعات از این منابع مالی برخوردار نیستند و تنها از طریق فروش اشتراک، تبلیغات و کمک‌های دولتی و یارانه ای می‌توانند هزینه‌های خود را تأمین کنند.

در سال‌های اخیر، به علت مشکلات مالی، مطبوعات برای تأمین هزینه‌های خود مجبور شده اند از نیروی انسانی ارزان‌قیمت استفاده کنند و از تجهیزات و امکانات پیشرفته محروم بمانند و این امر باعث کاهش کیفیت محتوای مطبوعات شده است.

به دلیل کمبود بودجه، بسیاری از مطبوعات کوچک و مستقل قادر به ادامه فعالیت نبوده و این امر باعث کاهش تنوع رسانه‌ای شده است.

در سال‌های اخیر به دلیل نگاه سیاسی حاکمیت به مطبوعات، بودجه مطبوعات به عنوان ابزاری برای کنترل و سانسور رسانه‌ها استفاده شده که تداوم آن منجر به کاهش آزادی بیان در جامعه خواهد شد.

متأسفانه هیچ نماینده دلسوزی در مجلس برای رفع این تبعیض ها و بهبود وضعیت مطبوعات تلاشی نکرده و این در حالیست که می‌شد برای بهبود کیفیت محتوای مطبوعات و افزایش تنوع رسانه‌ای،در سال های آتی بودجه مطبوعات افزایش پیدا کند.

امید می رفت بودجه رسانه ای مجلس بجای سرازیر شدن و سنگین کردن کفه‌ی ترازو به نفع صدا و سیمایی که با بحران مخاطب روبروست، به صورت عادلانه بین مطبوعات مختلف توزیع می شد تا همه مطبوعات، فارغ از هر دیدگاه سیاسی، بتوانند از این بودجه بهره‌مند شوند.

نمایندگان اگر نمیتوانستند بودجه ای تخصیص دهند لااقل در تصمیم گیری ها و قانون گذاری های خود ، برای کاهش وابستگی مطبوعات به بودجه دولتی، تلاش  می کردند تا مطبوعات نیز از منابع مالی مستقلی مانند حق پخش، عوارض تبلیغات و... برخوردار شوند.

انجام یک آزمایش عملی برای سالهای آتی، می‌تواند راهکار مناسبی برای بهبود وضعیت مطبوعات باشد. به این صورت که دولت می‌تواند یکسال بودجه مطبوعات را به صورت آزمایشی به میزان یک دهم بودجه صدا و سیما افزایش دهد و نتیجه بهبود اطلاع رسانی را در کشور به عینه ببیند. 

و اگر این آزمایش موفقیت‌آمیز بود، بودجه مطبوعات را به صورت دائمی افزایش دهد.