به گزارش کردپرس، محمت اوجالان با یادآوری اینکه بیش از یک ماه است خانوادهها امکان ملاقات با زندانیانِ محبوس در زندان اِمرالی را نداشتهاند، گفت که آنچه اعلام و وعده شده باید اجرایی شود و به سخنان دولت باچه لی استناد کرد: «باید تعهداتشان را عملی کنند.»
اوجالان در گفتگو با مزوپوتامیا، در ادامه به سرگذشت عبدالله اوجالان اشاره کرد و گفت که تحت فشار دولتها و نیروهای وابسته به ریاستجمهوری آمریکا، او در ۹ اکتبر ۱۹۹۸ مجبور به ترک سوریه شد و پس از ۱۳۰ روز تعقیب و گریز سرانجام در ۱۵ فوریه ۱۹۹۹ به ترکیه منتقل شد. محمت اوجالان این روند را «بزرگترین توطئه قرن بیستویکم» توصیف کرد و افزود که پیامدها و آثار این توطئه تا امروز نیز محل بحث است.
در بخش دیگری از سخنانش، او بر ضرورت تأمین آزادی جسمی عبدالله اوجالان و احیای «حق امید» تأکید کرد و به حرکت اعتراضیِ «جنبش زنان آزاد» (TJA) اشاره کرد که از آمد (دیاربکر) تا آنکارا راهپیمایی کرده است. محمت اوجالان گفت: «راهپیمایان در هر مکانی با عشق و امید استقبال میشوند. انتظار ما این است که این حرکت به تضمینِ «حق امید» بینجامد. دولت باید گام بردارد و این تلاش را نادیده نگیرد. این حق فقط برای آقای اوجالان نیست؛ باید برای بسیاری از زندانیان اعمال شود. این یک حق است، نه لطف یا هدیه؛ اصول و قوانین بینالمللی این حق را به رسمیت شناختهاند.»
برادر عبدالله اوجالان همچنین به نقش کشورهای اروپایی در بحران های تاریخی کردستان و پیامدهای آن پرداخت و گفت که «اروپا از همان آغازِ تاسیس جمهوری ترکیه منافع خود را دنبال کرد و در پارهای مواقع در جنایاتی که در جغرافیای کردی روی داده، شریک بوده است.» او اضافه کرد که پس از خروج اوجالان از سوریه، هیچ کشور اروپایی فرودگاه خود را برای او باز نکرد و «در حالی که اروپا درهای خود را به روی بسیاری از کردهای متواری می گشود،درها را در برابر اوجالان بست.»
محمت اوجالان با اشاره به تصمیمِ کمیته وزرای شورای اروپا در تاریخ ۱۸ سپتامبر مبنی بر اعطای مجدد مهلت به ترکیه درباره «حق امید»، گفت که این تصمیم و توطئه علیه عبدالله اوجالان مرتبط هستند و از نقضهای تاریخی و حقوقی انتقاد کرد. او اضافه نمود که در دورانِ پیش از برگزاری ملاقاتها، ۴۳ ماه انزوای اجباری و حصرِ شدید علیه رهبری اعمال شد و حتی خانواده و وکلا اجازه ملاقات نداشتند؛ رسانههای ترکیه نیز به این موضوع نپرداختند: «اینگونه نادیده گرفتن، پایهای برای برادری نیست.»
مهمت اوجالان در پایان یادآور شد که خانوادهٔ او در ماههای اخیر بارها نتوانستهاند دیدار خانوادگی داشته باشند و خواستار آن شد که وعدهها و «وظایف اعلامشده» تحقق یابند: «ما خواهان پایان خونریزی و برقراری صلح هستیم. همه خواهان صلح و مشارکت در آناند. کردها هر آنچه از دستشان برآید انجام میدهند، زیرا ریشهٔ بسیاری از مسائل، مسئلهٔ کُرد است و بدون حلِ این مسئله، هیچ مشکلی حل نخواهد شد. امیدواریم «حق امید» برای رهبری و همه زندانیانی که استحقاق آن را دارند اجرا شود.»
نظر شما