فوتبال، زندگی و دیگر هیچ / بهمن ویسی*

سرویس کرمانشاه _ "در منطقه آمریکای جنوبی کرونا بیداد می کند و روند واکسیناسیون به کندی پیش می رود اما در اروپا شرایط به نحوی مدیریت شده است که مردم با کمترین محدودیت بازی های جام را از داخل و خارج ورزشگاه ها تماشا کردند. در این روزهای درد و مرگ کرونایی، فوتبال جام ملت های آمریکای جنوبی و اروپا و درخشش بازیکنان طراز اول فوتبال جهان، بهانه ای بود برای فراموشی غم ها، ایجاد روحیه شادی و ارتقای نرخ امید به آینده در سطح جامعه. "

خبرگزاری کردپرس _ مسابقات فوتبال جام ملت های آمریکای جنوبی و جام ملت های اروپا با قهرمانی آرژانتین و ایتالیا به پایان رسید.این رقابت ها برای دو کشور آرژانتین و انگلستان اهمیتی نمادین و اسطوره ای داشت. طرفداران بی شمار تیم ملی فوتبال آرژانتین و کاپیتان مسی در سراسر جهان،سه دهه برای فتح یک جام ملی انتظار کشیدند.

در این سال های سخت و دردناک، لئو دوازده توپ و کفش طلا تصاحب کرد اما دستش به جامی در سطح ملی نرسید و هر بار در فینال های جام جهانی و کوپا آمریکا با چشمانی گریان و حسرت بار،از کنار جام قهرمانی گذشت. آرژانتین در این بیست و هشت سال اشک هواخواهان پر شورش را درآورد اما جامی به خانه نبرد.

امسال آرژانتین در جهنم ماراکانای ریودوژانیرو جام را از چنگ برزیل مغرور ربود و به روح مارادونای بزرگ تقدیم کرد. تقابل آرژانتین و برزیل در فوتبال جدال مرگ و زندگی است. نبرد تحقیر و آبرومندی است. مردم این دو کشور مرگ را به باخت در برابر حریف سنتی ترجیح می دهند.در آمریکای جنوبی فوتبال ملی و باشگاهی، مرهمی است بر زخم های عمیق ناشی از فقر، کودتا، مافیای مواد مخدر، کشتار، خونریزی، آشوب و جنگ های داخلی.

در این قاره فوتبال،گاهی به تثبیت حکومت های دیکتاتوری و گاهی به جنبش اجتماعی و غلیان خشم عمومی علیه استبداد منجر می شود و در هر صورت احیای غرور ملی و تزریق روحیه امید و شادمانی به مردم بخشی از پدیده فوتبال در آمریکای جنوبی است. مسی با هنرنمایی خارق العاده در زمین فوتبال، لحظات شیرینی برای همه علاقمندان فوتبال رقم زده است. همه در انتظار پیروزی مسی و فتح اولین جام ملی توسط بهترین بازیکن جهان بودند. زیرا جام کوپا آمریکا، انگیزه او برای حضور موفق تر در عرصه ورزشی را بیشتر می کرد و این یعنی ادامه لذت ها و هیجانات فوتبالی. آرژانتین، لیونل مسی و جامعه فوتبال به آرزوی دیرپای خود رسیدند.

در رقابت های یورو 2020، وضعیت پیچیده تر بود. انگلستان از جام جهانی 1966 لندن به این سو هیچ فینالی در سطح جهان و اروپا تجربه نکرده بود. این شرایط در کشور مهد فوتبال با مردمی متعصب و دو آتشه قابل تحمل نبود. عزم میزبان یورو برای پایان دادن به نیم قرن ناکامی جزم بود.

آن ها در میان اشک شوق ملت به فینال رسیدند اما انتظار طولانی آنان پایانی خوش نداشت و در ضربات پنالتی به ایتالیا باختند.از یک زاویه،رقابت های فوتبال کوپا آمریکا و یورو، تفاوت سطح فناوری، تکنولوژی، مدیریت، انضباط اجتماعی و پیشرفت علمی و پزشکی دو قاره را عیان ساخت.

در منطقه آمریکای جنوبی کرونا بیداد می کند و روند واکسیناسیون به کندی پیش می رود اما در اروپا شرایط به نحوی مدیریت شده است که مردم با کمترین محدودیت بازی های جام را از داخل و خارج ورزشگاه ها تماشا کردند. در این روزهای درد و مرگ کرونایی، فوتبال جام ملت های آمریکای جنوبی و اروپا و درخشش بازیکنان طراز اول فوتبال جهان، بهانه ای بود برای فراموشی غم ها، ایجاد روحیه شادی و ارتقای نرخ امید به آینده در سطح جامعه.

زندگی چون رودی خروشان در میانه بحران ها جاری است و ورزش در جایگاه مهم ترین نماد پویایی،امیدواری و بالندگی ملت ها،همواره پیام هایی شوق انگیز برای جامعه جهانی داشته است.

*معلم نمونه کشوری

کد خبر 13289

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
captcha