به گزارش خبرگزاری کردپرس، در فرهنگ ایرانی، "خانواده" محور است و علقه‌های عاطفی میان اعضای خانواده های ایرانی در دنیا زبانزد است. به واسطه شدت و حدت عواطف خانوادگی است که وقتی عزیزی در خانواده های ایرانی از دنیا می رود، اعضای خانواده سوگوار می شوند، سوم، هفتم، چهلم و سالگرد برایش می گیرند و تا مدت ها به سوگ می نشینند، برایش سیاه می پوشند و بر سر مزارش حاضر می شوند.
فارغ از ارزش گذاری یا نقد این شیوه عزاداری و لزوم بازنگری در آن به نفع آرامش مردم، در این واقعیت نمی توان شک کرد که مراسم سوگواری ایرانیان در مرگ عزیزانشان در دنیا به عنوان یک نماد و نشانه فرهنگی مطرح است و یک پشتوانه چند هزارساله دارد و به یکباره نمی توان آن را به شکل رادیکالی متحول ساخت. در این فرهنگ اقوام، همسایه ها و دوستان نقش مهمی در تسلی خاطر بازماندگان دارند و حضور این افراد در کنار خانواده های معزا نقش زیادی در بالا بردن آستانه تحمل این خانواده ها دارد.
اما این روزها بیماری کرونا، همه گیر شدن و مسری بودن آن و عدم برگزاری مراسم سوگواری و عزاداری توسط خانواده هایی که عزیزانشان را از دست می دهند خود به یک بحران عاطفی برای این خانواده ها تبدیل شده است. بغض های فرو خورده، شیوه خاکسپاری عزیزانشان، انزوا، ایزوله شدن، دوری کردن مردم از آن ها و ابراز همدردی در فضای مجازی به جای همدردی در فضای واقعی باعث شده است که جامعه با یک بحران دیگر به نام "بحران سوگ" مواجه شود و این افراد دچار بحران های روحی و روانی شوند و همچنان داغ وداع با عزیزان شان بر وجودشان جاری باشد.
در چنین شرایطی باید تمهیداتی درست برای مدیریت روان زخم خورده و داغدار این افراد اندیشید و اجازه نداد دوران پسا سوگ به دوران معضلات روحی و روانی بازماندگان تبدیل شود.
*نماینده مردم ایلام در مجلس شورای اسلامی
نظر شما