کرد پرس- در این میان و در گیرودار تبلیغات انتخاباتی جای یک سئوال بنیادی و یک پاسخ قانع کننده خصوصا در حوزه های انتخابیه کردستان خالی است.

سئوالی بنیادی که نمایندگان فعلی مردم کردستان در مجلس باید مخاطب آن باشند. چهار سال است آنها در مجلس شورای اسلامی حضور دارند و در این چهار سال در استان کردستان به طور متناوب شاهد افزایش نرخ بیکاری، ثبت رکوردهای تورمی، عقب ماندگی در زیرساخت ها و صدها مشکل دیگر در حوزه های اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی در استان هستیم. 
قطعا بی انصافی است که بخواهیم مدعی شویم عامل ایجاد این مشکلات نمایندگان مردم کردستان در مجلس هستند؛ اما قاعدتا می شود انتظار داشت که این نمایندگان برای ارایه راهکار رفع این مشکلات و نظارت بر عملکرد مدیران برای کاهش آنها باید تلاش هایی کرده باشند. 
یا حداقل می توانیم بپرسیم که در این مدت آیا حداقل توانسته اند زبان گویای مردم شان باشند و مشکلات شان را از تریبون خانه ملت فریاد زده اند؟

از 6 نماینده مردم کردستان 5 نفرشان همچنان در کورس رقابت حضور دارند و با شوهای تبلیغاتی از مردم می خواهند دوباره به آنها اعتماد کرده و بار دیگر راهی بهارستان شان کنند. 
اما نکته قابل توجه در این میان که با نگاهی به تبلیغات انتخابی سطح استان هم قابل احصاء است، این نمایندگان فعلی هم استراتژی های انتخاباتی شان را مانند بقیه کاندیداها بسته اند و عموما در مقام مدعی ظاهر شده و شعارهایی را برگزیده اند که اگر نگاهی به سابقه شان نیاندازیم فکر می کنیم  برای اولین است که می خواهند راهی مجلس شوند. 
بعد از 4 سال نمایندگی بعضا تازه یادشان افتاده که لباس کُردی به تنشان می آید و خیاط خانه ها را قرق کرده اند برای دوخت و دوز لباس کُردی. طوری به روستاها سر می زنند انگار می خواهند در قامت یک ناجی برای شان امکانات به ارمغان بیاورند. 
آن جوان که روزی به دلایلی شاهین اقبال بر دوشش نشست و در کمال ناباوری راهی مجلس شد و حامیان و مسببان راه یابی اش به صندلی سبز را هم همان روز بعد از انتخابات فراموش کرد، حالا طوری دوباره به میدان آمده که انگار تاریخ در اسفند چهار سال قبل متوقف بوده و او عملکردی نباید از این 4 سال فعالیت ارایه دهد. 
بند کرده است به پروژه هایی که بعضا بیش از 3 دهه از عمرشان می گذرد و می خواهد همه را به نفع خود ثبت کند و اصلا هم یادش نمی آید که روزگاری علیه «کولبرهای» بی بخت حوزه انتخابیه اش موضع گرفته بود. 
آن یکی جوان هم که حکایت ثروتش نقل محافل است همان رویه را در پیش گرفته و تازه یادش آمده بعد از 4 سال برود و آبروی بزرگانی را به پای رای آوریش هزینه کند و به قول خودش «کسب تکلیف کند.» بی آنکه در قامت پاسخ به این سئوال بر آید که چرا سر جمع ساعات حضورش در مجلس به کمتر از 45 درصد می رسد. 
به نظر می رسد در این انتخابات مردم در تصمیم گیری هایشان باید این تمایز را میان نامزدهایی که تازه سودای رسیدن به مجلس دارند، با آنها که هم اکنون هم صاحب کرسی سبز در بهارستان هستند قائل شده و از آنها در مورد عملکرد 4 ساله شان سئوال کنند و اگر پاسخ قانع کننده نشنیدن که تا به حال به رای این قلم نشنیده اند، با نه به آنها  این درس را بدهند که دوره وعده دادن و عمل نکردن به سر آمده است و کسانی که خلف وعده کنند به راحتی جایگزین می شوند. این نه مهم می تواند درس عبرتی برای سایر نامزدها هم باشد تا در صورت رسیدن به صندلی مجلس از سرنوشت سلف خود درس بگیرند. 

حضور پرشور مردم و با اطلاع و آگاهی رای دادن شان می تواند مهم ترین فیلتر برای برگزیدن نماینده هایی باشد که بعد از چهار سال بتوانند از عملکردشان دفاع کنند. نفع برخی از آنها که نتوانستند به وظایف شان عمل کنند و به فکر ثروت اندوزی خود بودند در کاهش مشارکت است. حضور گسترده موجب افزایش خرد جمعی می شود و قطعا خرد جمعی بزرگ تر اشتباهات گذشته را تکرار نمی کند.