در حالی که این روزها، سایه ای از اضطراب و نگرانی و دلواپسی بر سراسر کشور مستولی شده است اما هنوز برخی همشهریان ما برای ورود ویروس ناشناخته کرونا فرش قرمز می گسترانند و او را با خرسندی به میهمانی خانه هایشان دعوت می نمایند !
پاساژها باز و پرتردد !
بساط دستفروشان بر کفِ خیابانها، پهن !
بازار اسلامی و بازار زرگرها با حجره هایی به هم چسبیده، راهروهایی تنگ و فضایی بسته کماکان از حضور مردم، شادان !
راسته بازارِ مسکن و دولت آباد و نوبهار مملو از مردمان و فروشندگانِ اجناسِ شب عید!
ضایعات فروشی هایِ جعفرآباد و رشیدی در حال تخلیه و بارگیریِ پلاستیک هایِ کهنه و اجناس فرسوده و آهن آلات قراضه !
زباله گردها سرفرو برده در مخازن متعفن زباله شهرداری!
انگار نه انگار که همگی کانون هایی برای انتقال ویروس و فراگیری بیماری اند !
آیا واقعا این گونه می توان به این بحران عظیم فائق آمد؟ براستی چرا مردم به حرف مسئولین و هشدار های مکرر آنها درباره بیماری کرونا توجه نمی کنند و همچنان به زندگی عادی خویش می پردازند؟ اشکال کار کجاست ؟ آیا فاصله مسئولین از مردم اینقدر زیاد است که صدایشان به گوش شهروندان نمیرسد؟!
ای کاش در چنین شرایطی نخبگان و فرهیختگان و معتمدین جامعه به میدان بیایند. چه اشکال دارد که صدا و سیما فرصتی فراهم نماید تا سازمان های مردم نهاد در استودیو سلامت حضور یابند و برای مردم سخن بگویند؟ بزرگانِ طوایف و مناطق را دعوت کنند تا با همان ادبیات عامیانه و محاوره ای و نفوذ کلامشان از مردم بخواهند در خانه بمانند؟ آیا باید فقط رییس دانشگاه و پزشک و مدیر بود که بتوان واقعیت های این بیماری را با مردم در میان گذاشت؟ در عجبم که چرا به کرونا فقط از نگاه پزشکی می نگرند؟ رفتارهای مردم را چگونه باید تغییر داد؟ جامعه شناسان در کجای تصمیمات ما قرار دارند؟ برگزیدگان جامعه کجا هستند؟ رسانه ها و احزاب کجا ؟ واقعا ساکنین مناطق حاشیه نشین حرف چه کسانی را بیشتر می پذیرند ، سمن هایی که در حال خدمت بی هیاهو به آنها هستند یا پزشکان و مدیران و شبکه های مجازی؟
بی شک در این شرایط دلهره آور و نفسگیر به یک هارمونی ویژه میان گروه های مرجع با دولتمردان نیازمندیم و تنها با هم افزایی و برداشتن مرزهای خودخواهی و منیت ها می توانیم این مهاجم را به زانو درآوریم.
خدا کند پس از عبور این سایه و طلوع مجدد خورشید ، از آن دسته افرادی نباشیم که می توانستیم بهتر مشارکت نماییم اما بی اعتنا بودیم ، مدیری نباشیم که می شد بیشتر تلاش کنیم اما نکردیم . محتکر ماسک و دستکش نبوده نباشیم و یا با زُل زدن به رخسار نگران شهروندان ، تجهیزات پزشکی را به چند برابر قیمت به آنها نفروخته نباشیم .
خدا کند در روزهای پساکرونا، شرمنده «شهیدان سلامت» در مراکز درمانی نگردیم.
* مدیرکل دفتر امور اجتماعی و فرهنگی استانداری کرمانشاه
نظر شما