به گزارش خبرنگار کردپرس، یک مادر... یک همسر... یک زن... و هزاران هزار دلتنگی و انتظار. مادر از خاطرات کودکی فرزندش می گوید و همسری که برای روز ازدواج لحظه شماری می کند. در این میان مردی هست کوله به پشت و آماده رفتن. آماده برای دفاع از میهن... یک طرف قصه جنگ است و جبهه و یک طرف هم نگرانی و چشم انتظاری دو زن... کسانی که شاید بیشتر از خود رزمندگان و شهدا نبرد کردند اما هرگز آن طور که باید دیده نشدند.

این روایتی است از نمایش «ماهی ها فراموش نمی کنند» کاری از گروه تئاتر «میم» در شهرستان قروه. نمایشی به نویسندگی «پریا دوستی» و کارگردانی «بهزاد فرمانی».

جنگ، زنان و تنهایی...

«اسم نمایش سؤالی را در ذهنم ایجاد کرد که ماهی با حافظه کوتاه مدتی که دارد چطور ممکن است فراموش نکند؟!» کارگردان نمایش «ماهی ها فراموش نمی کنند» ضمن بیان این جمله محوریت نمایش را در حوزه جنگ و نقش زنان در جنگ دانست. «این نمایش با محوریت جنگ و البته شهدای غواص با توجه به نقش زنان در جنگ است که خب ما کمی موضوع را جهانی تر کردیم و تنها به دوران دفاع مقدس نپرداختیم».

«بهزاد فرمانی» در گفت و گو با خبرنگار کردپرس برداشت خود را به نمایش گذاشته و مخاطب را با همین برداشت درگیر می کند. «بیشتر برداشت خود را نمایش دادیم اینکه ماهی ها حافظه سه ثانیه ای دارند و زمانی فراموش نمی کنند که هر سه ثانیه یک بار آن مسایل اتفاق بیافتد».

او در این نمایش از دلتنگی های مادرانه و انتظار عاشقانه می گوید. «در هر جنگی تنهایی و انتظار، اتفاق تلخی است که رخ می دهد و ما در این نمایش این انتظار و تنهایی مادران، همسران و خواهران شهدا یا کسانی که به جنگ رفته بودند را به تصویر کشیدیم».

به گفته «فرمانی» وقتی این زنان در جنگ کسی را از دست می دهند، تبدیل می شود به انتظار و دلتنگی به طوری که مدام تا روزی زنده باشند برایشان ادامه دارد و زندگیشان را تحت تأثیر قرار می دهد.

در نمایش «ماهی ها فراموش نمی کنند» می توان در جاهایی شهدای گمنام را هم پیدا کرد. شهدایی که براساس سخنان کارگردان نمایش برگرفته از فرهنگ و اصطلاحات ایرانی است. «ببینید وقتی کسی عزیزش را در جنگ از دست می دهد اگر پیکرش بازگردد حداقل دیگر چشک انتظار نیست و تنها دلتنگ است اما بسیاری هستند که هیچ خبری از عزیز از دست رفته شان ندارند و همچنان چشم انتظارند و این نمایش دقیقاً این انتظار و دلتنگی مادران و همسران را نشان می دهد».

«بهزاد فرمانی» معتقد است این نمایش زنانی را نشان می دهد که هرگز دیده نمی شوند. «ما همیشه همیشه خط اول را در جنگ می بینیم اما هرگز مادری را نمی بینیم که همیشه منتظر است، مادری که رضایت داده فرزندش به جنگ برود یا همسری را نمی بینیم که رضایت داده شوهرش به جنگ برود، آن همسری که بچه اش را تنهایی بزرگ می کند را نمی بینیم و از آخر می گوییم فرزند شهید است و سهمیه دارد و در این بین هرگز به مادر شهدا کاری نداریم».

دغدغه بی پایان پلاتو...

بازهم دغدغه همیشگی هنرمندان تئاتر قروه در نبود سالن نمایش یا همان پلاتو خلاصه می شود. دغدغه ای که سالهاست مدام تکرار می کنند اما همچنان بی نتیجه مانده است. پلاتویی که حتی بودجه آن هم اختصاص یافت اما با بی تدبیری مدیریت شهری این بودجه برگشت خورد و حالا دیگر آن اندک امیدی هم که برای هنرمندان تئاتر قروه وجود داشت دیگر نیست.

«ماهی ها فراموش نمی کنند» با سه بازیگر شامل دو بازیگر زن و یک بازیگر مرد و دو بازی ساز، در حالی در پلاتویی غیراستاندارد توسط گروه تئاتر میم اجرا می شود که حتی تماشاگر به خوبی درک می کند وضعیت امکانات تئاتر در قروه بسیار نابسامان است و شاید بیشتر از اصل نمایش این وضعیت نامناسب سالن نمایش باشد که دیده می شود.

در واقع آن طور که «بهزاد فرمانی» می گوید «وجود پلاتوی مناسب باعث ایجاد انگیزه نه تنها در هنرمندان بلکه در تماشاگر هم می شود به طوری که وقتی حین دیدن نمایش احساس راحتی کند قطع به یقین برای دیدن نمایش های بعدی هم ترغیب خواهد شد».

او که حمایت مسئولان را مهم می داند خواستار حضور آنان برای دیدن نمایش است. نمایشی که تا 24 دی ماه به مناسبت فرارسیدن روز تکریم مادران و همسران شهدا به روی صحنه می رود./

* گزارش و عکس: زیبا امیدی فر