بە درستی گفتەاند کە: "زندگی صحنه یکتای هنرمندی ماست/ هرکسی نغمه خود خواند و از صحنه رود/ صحنه پیوسته به جاست/ خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد". در میان این روزهای جنگ جهانی بیماری ، گاهی مناسبت ها کمرنگ و فراموش می شوند و چه بسا این در باره مهجورترین ها بیشتر صدق می کند . ۲۷ مارس مصادف با ۷ فروردین روز جهانی تئاتر است.

روزی که برای توجه جامعه به قداست و ارزش تئاتر نامگذاری شده است هر چند که شاید در سبد نیازهای بسیاری از مردم ایران نباشد! اما این روز بهانه ایست برای بازنگری دوباره به جایگاه ارزشمند اما کمرنگ شده تئاتر در فرهنگستان غنی سرزمینی که خود را مهد فرهنگ و تمدن می داند و دارای پیشینه ای از انواع آئین ها و نمایش های اصیل ایرانی است که خود گواه سرمایه گرانبهای فرهنگی آن است.

تئاتر قدمتی به بلندای تاریخ بشر دارد و پیدایش آن به ۵۰۰ سال پیش از میلاد مسیح بازمی گردد. تئاتر زبان مادری هنرهاست و صد افسوس اگر این زبان مادری مورد بی مهری و غفلت قرار گیرد.

در این میدان جنگ و ستیز با بیماری (ویروس کرونا) که همه ابعاد زندگی انسان را در جهان تحت تأثیر قرار داده است تئاتر نیز از گزند این ویروس بی نصیب نبوده است و چراغ آن به ناچار به حالت خاموش درآمده است اما هنرمندان تئاتر همچنان از طریق فضای مجازی در حال تولید شکل هایی دیگر از تئاتر، ایجاد انگیزه و امید دادن و همدلی با مردم هستند چرا که ایمان دارند تئاتر نه تنها درس زندگیست بلکه خود زندگی نیز هست.

تئاتر از زنده ترین هنرهاست هنری که در یک لحظه اتفاق می افتد و پایان می یابد اما اندیشه و اثری بر جایی می گذارد که پایانی ندارد. تئاتر صریح ترین و صادقانه ترین هنر دنیاست و به مردم می آموزد که تنها نگاه نکنند بلکه خوب ببینند چرا که به صورت زنده ، پرده از رازهای زندگی برمی داردو دریچه ای رو به شناخت ، آگاهی و اندیشه ورزی به روی انسان باز می کند .

تاریخ سرشار از صحنه های مبارزه و ستیز بشر در برابر بلایا و رنج ها و سختی هاست اما در نهایت همواره نیکی و نور و دانایی پیروز میدان بوده است و چه جایگاهی با شکوهتر از صحنه تئاتر می تواند این جلوه از اقتدار آدمی را به نمایش در آورد.

شادباش این روز خجسته بماند به روزی که از رنج این بیماری رهایی یابیم و جشن سلامتی جهان و پیروزی مان را بر روی صحنه زیبای تئاتر برگزار کنیم.