به گزارش خبرگزاری کردپرس، در هر جمع و جامعه‌ای، انتقاد و به چالش کشیدن اهداف، برنامه‌ها و یا مواضع از جمله حقوق پذیرفته‌شده هر منتقدی است، اما تنها یکی از آداب نقد آنهم از دولتمردان یک دولت جدید، دادن فرصت لازم برای استقرار و پس از آن اجرای برنامه‌ها است.
انتقاد زودهنگام به وضعیت تورم، اشتغال، مسکن، زیرساخت، رانت، فقر، تبعیض و امثالهم از دولتی که چند روزی از معرفی وزرایش نگذشته و تمامی مدیران میانی آن -از پایتخت تا استان‌ها- منصوب نشده‌اند را می‌توان مصداق بارز پرسشگری عجولانه نامید؛ دولتی که هنوز فرصت اجرای کوچکترین برنامه‌های خود را نیافته بر اساس کدام شاخص و کارنامه‌ای می‌توان به چالش کشید؟! اگر چه پاره‌ای از این انتقادها به برنامه‌های اعلامی و مواضع وزرا در جلسات رای اعتماد کابینه در مجلس به حق هم باشد.
مگر همه ما ایرانیان با هر تفکر و سلیقه‌ای جز به منافع ملی و حقوق مادی-معنوی خویش نمی‌اندیشیم؟ پس چرا نباید با اولویت‌بخشی به منافع جمعی در فضایی آرام با پرهیز از قضاوت‌های سطحی و حواشی غیرضرور که بعضاً به سمت بی‌اخلاقی و استهزاء نیز میل می‌نماید، به دولتمردان امکان تمرکز بر اجرای برنامه‌ها را بدهیم؟
اگر دغدغه مردم را داریم، اگر بدنبال رفع حداکثری مشکلات موجود در حوزه‌های مختلف هستیم، اگر جز به ایران و ایرانیان نمی‌اندیشیم، نه تنها باید به مجریان در سطوح مختلف فرصت برنامه‌ریزی و اجرا دهیم بلکه حداقل در ابتدای راه با هر آنچه امکانش را داریم یاریگر آنان نیز باشیم.
شوربختانه و تاکنون جز در پاره‌ای موارد بحق، هنوز که ساختار این دولت شکل نگرفته و پیکره‌ی آن بطور کامل متولد نشده، بی‌محابا اکثر مجامع و مجالس بویژه در فضای مجازی را به انتقاد از دولت، نحوه ایستادن فلان وزیر و بازنشر فلان اشتباه لفظی اختصاص داده‌ایم بی‌آنکه متوجه باشیم این حرکات و رفتارهای بظاهر کوچک و ساده‌ی ما اثرات ناگواری بر روح و روان جامعه خواهد گذاشت، بخشی از انگیزه و توان دولتمردان را فرو خواهد کاست و در نهایت آنچه می‌ماند آثار سوء این رفتارها بر اقتصاد، سیاست، اخلاق و فرهنگ مردم است.
ملتی در مسیر موفقیت گام برمی‌دارد که از تجربیات تاریخی خویش نهایت استفاده را برده و از تکرار اشتباهات گذشته پرهیز نماید؛ تاریخ ایران و ایرانی مشحون از تصمیمات عجولانه، قضاوت‌های سطحی و غیرمنصفانه راجع به همدیگر، دولت‌ها و دولتمردان است؛ بیائیم با پیشه کردن اندکی صبر توام با اعتماد به رئیس‌جمهور محترم و همکارانش فرصت پیاده‌سازی اهداف و برنامه‌ها را بدهیم، اگر دیدیم در اجرای برنامه‌های اعلامی ناتوان‌اند، اگر شاهد بهبود نسبی شاخص‌های رفاهی در میان‌مدت و بلندمدت نبودیم، اگر ما را به سمت پرتگاه سوق دادند، امیدی به پیشرفت نداشتیم و دچار ناامیدی جمعی شدیم آنوقت همه با هم یکصدا منتقد آنان شویم؛ بپذیریم برخی حواشی و پوزخندهای روزمره هر چه باشند انتقاد منصفانه و عالمانه نیستند و ممکن است به هر نتیجه‌ای جز تامین منافع مردم منجر گردند.
*روزنامه‌نگار و استادیار دانشگاه
نظر شما