آخرین تصاویر ماهواره ای حاکی از خشک شدن تقریبا کامل دریاچه ارومیه است. در حالی که دو دریاچه وان و سوان در طرفین آن، زنده و پر آبند. این تفاوت، مبین این است که قهر طبیعت و گرمایش زمین تنها عوامل این فاجعه نیستند، بلکه دخالت های مخرب انسانی نقش مهم تری دارند.

گرچه مرگ دریاچه عملا از سال 1358 آغاز شد، اما «تیر خلاص» به آن در سال 1374 شلیک شد. زمانی که پس از میلیون ها سال، بنا شد آب زرینه رود که بزرگترین منبع آب دریاچه است، از آن دریغ و با لوله به تبریز منتقل شود!

در سال 58 تنی چند از مسئولان محلی با قایق چرخی در آب زده و تصمیم به احداث میانگذر در کمترین پهنای آن گرفتند و در واقع حکم مرگش را صادر کردند.(خاطرات حجة الاسلام حسنی)

بیل و کلنگ مهمان کوه های اطراف دریاچه شد و با پر کردن بستر دریا، عملا به دو نیمه شمالی و جنوبی تقسیم گردید.

«کلنگی کردن» دریاچه با احداث سدهای متعدد و کشت بی رویه اراضی و حفر هزاران حلقه چاه ادامه یافت و در ستاد احیا به اوج خود رسید.

ستادی که قرار بود دریاچه را زنده کند، هوویی بنام «فساد» را هم بر سر آن آورد!