به گزارش خبرنگار برون مرزی کُردپرس،وزارت دفاع آمریکا می گوید به دنبال کاستن از تنش ها میان ترکیه و کُردهای سوریه است. آمریکا از نیروهای کُرد سوریه به عنوان نوک پیکان حمله به نیروهای داعش در سوریه استفاده می کند.شان رابرتسون، سخنگوی پنتاگون به خبرگزاری اسپوتنیک روسیه گفته است ایالات متحده آمریکا تلاش می کند از تنش موجود میان ترکیه و نیروهای کُرد سوریه بکاهد.وی روز دوشنبه گفت: تلاش می کنیم با تعامل با رهبران دو طرف تنش ها را کاهش دهیم. باید همه روی مبارزه با داعش تمرکز کنند.اما آیا ترکیه قادر به پذیرش این موضوع است؟! امری که می تواند منجر به تثیبت حاکمیت گروه کُردی شود که از لحاظ فرم و محتوای فکری و پراکتیکی ، نزدیکی فراوانی به حزب کارگران کُردستان "پ.ک.ک" دارد.در واقع بن‌ مایه راهبرد پ.ک.ک و ی.پ.گ در منطقه یکی است و این می تواند منجر به همگرایی یک‌‌ سیاست میان مدت و بلند مدت علیه نظامی گری های ترکیه در داخل مرزهای خود و شمال عراق و شمال سوریه شود.در واقع نوک‌ پیکان سیاست گذاری جریان های وابسته به پ.ک.ک از قندیل سرچشمه می گیرد و قندیل نقش تعیین کننده ای در حل و فصل مباحث مربوط به گروه های اقماری خود را دارد.در این‌ میان پ.ک.ک پس از شکست ها و دستگیری شماری زیادی از هواداران و کادرها و رهبران اصلی (HDP) در ترکیه ، توجه خود را از داخل ترکیه به عراق و سوریه معطوف کرده است و به جز عملیات های چریکی جسته و گریخته در داخل خاک‌ ترکیه و عراق، بیشتر سعی در ایجاد نوعی دیپلماسی تدافعی برای کمتر در مزان اتهام‌قرار گرفتن از سوی نیروهای ائتلاف به رهبری آمریکا دارد.در حقیقت هر حرکتی از سوی پ.ک.ک در ترکیه و عراق، مستقیم‌ آنکار را وادار می کند که مقامات آمریکایی را خطاب قرار دهند و همکاری با یگان های مدافع خلق را همکاری بی چون و چرا با پ.ک.ک بدانند. آمریکا خود نیک‌ از این قضیه اطلاع دارد و حتی بالاتر از آن می داند از تجهیزات رسیده به نیروهای(YPG) احتمالا در قندیل و کوهستان های دیگر مرزی علیه ترکیه استفاده گردد.در این‌رابطه چارلز لیستر از تحلیلگران‌سیاسی آمریکایی معتقد است:آمریکا تا سال 2014 هم که به نیروهای کرد سوریه نیازی نداشت، آنها را مرتبط با پ.ک.ک می دانست اما نیاز واشنگتن به نیروهای کُرد سوریه در سال 2014 و در جهت مقابله با داعش در سوریه، واشنگتن را وادار کرد بر این ارتباط سرپوش بگذارد.

در سوی دیگر ، آمریکا قصد خروج از سوریه را ندارد. در واقع سوریه مکان‌ بعدی پایگاه نظامی آمریکا در خاورمیانه برای پیشبرد راهبرد کنترل بر نظم جهانی است و این‌ موضوع را زمانی درک‌ کردم که تعدد پایگاه های زمینی و هوایی آمریکا در شمال و شرق سوریه را از نزدیک مشاهده می کردم.

در حقیقت طی ۸ سال گذشته در میدان سوریه، آمریکا به هر دَری زد تا "حکومت اسد" سرنگون‌ شود اما مکانیزم‌هایی که بکار گرفت،موفقیتی برایش حاصل نکرد،لذا اینبار خواهان تجدید نظر در سیستم حاکمیتی سوریه به کمک کُردها است و سعی دارد با تجهیز کردن آن ها و حمایت های مالی و لوجستیکی مسئولان کُردستان سوریه را در تثبیت و کنترل مناطق آزاده شده در شمال و شرق سوریه تشویق نماید و این را از طریق کمک های هوایی برای پیشرویی در جنگ زمینی در دستور کار خود قرار داده است.در سوی دیگر میدان،روسیه به عنوان یکی از ستون های اصلی ماندگاری دولت اسد،خواهان حفظ وضع موجود دستکم تا انتخابات آتی پس از آرامش در سوریه و شکست تروریست ها است. در همین راستا آمریکا همانطور که همه می دانند بارها با اقدامات نظامی ترکیه علیه نیروهای کُرد سوریه مخالفت کرده ، چرا که دقیقا این کُردها هستند که قرار است اصلی ترین متحد آمریکا در مبارزه با داعش و ماندگاری در سوریه باشند اما نمی تواند از شراکت ده ها ساله با ترک ها غافل شود.

واقعیت این‌ است ، پس از آن که روسیه تبدیل به حافظ اصلی ماندگاری دولت بشار اسد و تثبیت کننده شرایط فعلی جنگ به نفع دولت مرکزی سوریه شد،آمریکا در سیاست تجدید نظر طلبی خود در خصوص ساقط کردن نظام سوریه صرفنظر نموده و با ایجاد راه های دیگری سعی می کند که به دنبال مبحث "کناره گیری مشروط" باشد.قاعدتا آمریکا به دنبال استفاده از بدیل های سیاسی همچون فاکتور کُردها و جغرافیای تحت کنترل آن‌ها در اثر گذاری برای آینده سوریه است.ترجیح آمریکا پس از پایان عمر جنگ در سوریه،ایجاد نظامی فدرال با تمایل به الگوهای سکولاری است و این را تنها به کمک کُردها محقق می بیند.در مقابل روسیه تمایل دارد اسد برای یک دوره معین پس از انتخابات آینده سوریه همچنان به عنوان رییس جمهور در پست خود ابقا شود تا وضعیت نظامی و جنگی سوریه به حالت عادی برگردد. در سوی دیگر فشار ترکیه به آمریکا، بعنوان یکی از اعضای اصلی ناتو و سرزنش آمریکا در خصوص کمک به نیروهای کُرد سوریه،هر از چند گاهی سیاستمداران آمریکایی را به تکاپو می اندازد تا به ترکیه اطمینان دهند که نمی گذارند کُردها تبدیل به خطری برای ترکیه شوند.به نظر نمی رسد،آمریکایی ها بخواهند موقعیت فعلی خود را از دست بدهند و کُردها را از خود برانند و معادلات سوریه را تسلیم روسیه نمایند،هر چند در قضیه "منبج" وعده هایی به آنکارا داده اند اما دست کشیدن آمریکا از کُردها به منزله دور شدن آن‌ها از واشتگتن و نزدیکی به کرملین خواهد بود امری که چندی پیش با نارضایتی از معامله آمریکا و ترکیه بر سر منبج‌ ، منجر به مذاکراتی میان کُردها و دولت اسد شد.به همین خاطر به نظر می رسد،آمریکا در راهبرد خود،قصد ندارد نیروی آزموده و ضد تروریسمی همچون کُردها در سوریه را از دست بدهد و می داند یکی از نیروهای واقعی سوریه آینده کُردها خواهند بود.چشم انداز آینده آمریکا در سوریه ، بر مبنای اصل موازنه و بالانس قدرت خواهد بود.آمریکا در جهت مهار بلندپروازی های ترکیه در منطقه و نزدیکی بیش از حد به کرملین و ایجاد سدی در برابر حاکمیت سیاسی اسد که نزدیک به ایران و روسیه است،به تجهیز و حمایت از کُردها ادامه خواهد داد و در این راستا سعی خواهد کرد پایگاه های نظامی در شمال سوریه را به عنوان عمق استراتژیک خود مهیای سوریه پس از جنگ سازد.در همین رابطه روسیه نیز پس از تصرف عفرین توسط ترکیه به دنبال دلجویی از کُردها و تقویت رابطه با آن ها است.برخلاف آمریکا،روسیه در حال انجام بازی دوگانه ای با کُردها است از سویی پیمان همکاری با ترکیه منعقد می کند و از سوی دیگر از کُردها به عنوان ساختار مهم سیاسی و اتنیکی در سوریه نام می برد.روسیه از این اقدام دو هدف دارد:یکم، کُردها را برای همکاری با دولت اسد مجاب کند.دوم، هر زمان که بخواهد با فشار بر منطقه خودگردان کُردستان سوریه، در پی امتیازگیری باشد.روسیه چون می داند کُردها در غرب فرات شکننده هستند،لذا به عنوان کارت فشار خود از آن استفاده می کند و هر زمان که کُردها نزدیکی بیشتری با آمریکا پیدا نمایند از این کارت فشار با کمک دولت مرکزی بهره می برد.اما در نهایت روسیه نیز می داند، نمی تواند از توان و موقعیت کُردها و نزدیکی به آمریکا در سوریه غافل شود و این منطقه می تواند پاشنه آشیل نظام آینده سوریه باشد.